Μου χε πει κάποιος κάποτε ότι είναι εντάξει να σαι λυπημένος καμιά φορά. Υπάρχει μια ομορφιά στον πόνο.
Τον πιστεύω.
Πέρασα κάποιες κουραστικές μέρες με γιατρούς σε νοσοκομεία.
Υπάρχουν κάποια πράγματα στην ζωή μου που θα ήθελα να τε έχω υπό έλεγχο, αλλά δεν τα χω.
Όλα ήταν τόσο θαμπά τις τελευταίες μέρες.
Το μυαλό μου στριφογυρνούσε άγρια και η καρδιά μου ήταν ανύσηχη.
Πάντα είχα ανύσηχη καρδια. Ειδικά τους τελευταιους μήνες.
Και ακόμα πιο πολύ τις τελευταίες μέρες.
Μου είναι τόσο δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις.
Δεν είμαι καλά αυτη τη στιγμή αλλα θα είμαι.
Το ξέρω ότι θα είμαι.
Είμαι ευγνώμων, είμαι αισιόδοξη, είμαι χαρούμενη που είμαι λυπημένη.
Και στο κατω κάτω όλοι έχουν αναποδιές, όλοι κουράζονται, το θέμα είναι ποιος συνεχίζει ακόμα κι αν ειναι.
