... μοιάζει με
καταπιεστικό φίλο.
Είναι το όνειρο απ το
οποίο ποτέ δεν μπορεις να ξυπνήσεις πλήρως-αυτή η ενοχλητική επαναφορά στην
πραγματικότητα.
Το χωριό μου είναι σαν
μια συνεχή διαμάχη, μία όμορφη ψευδαίσθηση. Σε διώχνει σαν το σκυλί που τινάζει
τους ψύλλους από πάνω του.
Το χωριό μου είναι εκείνος ο τύπος που σε ξυπνάει το
βράδυ με αυτό το απαλό τίναγμα του κορμιού του και σε κλωτσάει στον ύπνο του.
Είναι σαν την βρώμα πάνω σου που δεν μπορείς
ποτέ να αποχωριστείς.
Σαν το ρίγος που νιώθεις κάθε χειμώνα όταν
βγαίνεις από το ντους.
Σαν τον τοίχο που αρχίζουν να πέφτουν οι σοβάδες και
προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι μια όμορφη πτυχή που κανείς δεν
είχε δει πριν, αλλά δεν είναι.
Το χωριό μου είναι σαν τον
μεθυσμένο καταπιεστικό φίλο που σε πηδάει και μετά σ αφήνει μόνη στο σπίτι στις τρεις τα ξημερώματα. Δεν μπορώ να τον αφήσω δεν μπορώ να τον αφήσω.. Με χτυπάει
και μετά φιλάει τις μελανιές μου. Έχω μάθει να αγαπάω τον πόνο και τον
παρακαλάω να μείνει.Αυτή η παιδική, μαζοχιστική λαχτάρα του να πέσεις με τα
μούτρα στο πάτωμα. Σκαρφαλώνει πάνω στο σώμα σου και βάζει τα χέρια του γύρο απ
το λαρύγγι και πριν προλάβει να σε σφίξει εσυ αρχίζεις να το αγαπάς. Και σε
πείθει ότι αυτή η λάμψη που βλέπεις λίγο πριν να λιποθυμήσεις είναι τα αστερία.
Και δεν ανήκει δε κανέναν.
¨Μα αγάπη μου, όπου και να
ναι το σπίτι σου…ακόμα και στην τελευταία πέτρα πάνω στο τελευταίο βουνο να
είναι, πάντα εκεί θα θέλεις να γυρνάς.¨
Και είναι αλήθεια.
