22

Να μεγαλώνεις εκεί  που πρέπει

για όλα τ άλλα μείνε για πάντα νέος..

Ναι καλά

Αυτό που ακόμα και τώρα συνεχίζει να με εκπλήσσει
είναι το πόσο συχνά
οι άνθρωποι που τελικά  σε πληγώνουν
στην αρχή, μοιάζουν να είναι αυτοί που πραγματικά
θέλουν να σε βοηθήσουν.

Μια μέρα θα σκάσει το κεφάλι μου από τις πολλές τις σκέψεις και θα γεμίσει ο κόσμος με τίποτα..

Έχω αυτή τη κακιά συνήθεια.
Σιγά σιγά καταστρέφω τον εαυτό μου.
Παίζω με την ψαλίδα στην άκρη των μαλλιών μου μέχρι να την εξολοθρεύσω τελείως,τρώω τις παρανυχίδες από τα νύχια μου αφού πρώτα τις έχω ξεριζώσει με τα δόντια μου,
δαγκώνω τα χείλια μου από συνήθεια και αυτά ματώνουν και μετά επουλώνονται και ματώνουν και επουλώνονται....
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τα πράγματα τόσες φορές που στο τέλος καταλήγω να έχω πολλές διαφορετικές απόψεις στο ίδιο θέμα.
Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με την ζωή μου (πειτε μου ότι δεν είμαι μόνη σ αυτό). Πραγματικά δεν ξέρω.
Και νιώθω απελπισμένη και απογοητευμένη (με τον εαυτό μου) και μπερδεμένη
Πολλές φορές κάθομαι  στο σπίτι, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κλαίω. Κλαίω γιατί πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις για το μέλλον μου που δεν είμαι έτοιμη να τις πάρω ακόμα. Προσπαθώ να κάνω πράγματα που με κάνουν χαρούμενη αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω. Προς το παρόν νιώθω λυπημένη, μίζερη και μόνη.
Μακάρι να είχα κάποιον δίπλα μου που να μπορουσε να με βοηθησει.
Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω να κλαίω τα βράδια.
Είναι τόσο μπερδεμένες οι σκέψεις μέσα  στο μυαλό μου που έχουν αρχίσει να πιάνουν φωτιά.
Σας ορκίζομαι, μπορείτε να δείτε τον καπνό να βγαίνει από τα αφτιά μου.

au revoir

Συνήθιζα να πιστεύω ότι είναι φυσιολογικό να χάνεις επαφή με κάποιους ανθρώπους με το πέρασμα του χρόνου.
Το να μην μένεις σε ένα μέρος για πολύ καιρό βοηθάει φυσικά και είναι πολύ φυσικό να καταλήξεις μόνος σου.
Δεν είναι ανάγκη να κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν είπες αντίο στον έναν ή στον άλλο.
Υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι τα μονοπάτια σας θα συναντηθούν ξανά.
Κάποια μέρα.
Και πιστεύω ότι αυτή η ελπίδα είναι αρκετή.
Το παρόν γίνεται πιο ευχάριστο λόγω της πεποίθησης ότι μια τέτοια μέρα θα υπάρξει στο μέλλον.

"Μπορείς να μένεις στο ίδιο μέρος και ακόμα να βρίσκεις λόγους για να αφήνεις τους ανθρώπους"
Σκεφτόμουν τα λόγια του όλη τη νύχτα.
Πρέπει να είναι πολύ θλιβερό σκεφτόμουν στην αρχή, αλλά το είπε με τόση ηρεμία και σοβαρότητα που αυτομάτως έγινε ένα είδος αρχής, μια προφανή αλήθεια, ένα αξίωμα.
Δεν προσπάθησα καν να το αμφισβητήσω.
Ήταν πολύ αργότερα όταν ένιωσα την βαθιά μελαγχολία πίσω από τις λέξεις, όταν επιτέλους κατάφερε να με πάρει ο ύπνος.
Βρισκόμουν σ αυτή την γκρι ζώνη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όταν μου φάνηκε πως άκουσα για άλλη μια φορά την φωνή του.
Ξέρεις, πώς επιστρέφει μια πρόσφατη ανάμνηση, τελείως ζωντανή, ακριβώς εκείνη την στιγμή που είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις όλες τις αισθήσεις σου.
Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα: αυτό που στην αρχή είχα υποθέσει γαλήνη, ήταν τελικά παραίτηση.
Τώρα καταλαβαίνω.
Ήταν παραίτηση, δεν ήταν επιλογή.
Μακάρι να είχα απλώσει το χέρι μου για να πιάσω το δικό του.
Θα τον είχε κάνει να αισθανθεί καλύτερα;
Ή θα ήταν ένα από εκείνα τα πράγματα που μένει στην μνήμη σου μέχρι να αποφασίσει να φύγει λίγα λεπτά αργότερα;
Είναι άσκοπο να σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να γίνει όταν ξέρεις με σιγουριά τι έχει γίνει.
Και αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι είναι πολύ αργά πια.

WW3

Είμαι καλή στα μικρά πράγματα, όπως:

-να τυλίγω με πολύχρωμο χαρτί τα δώρα

-στην  παντομίμα

-με τα σκυλιά

-στο πλύσιμο ρουχων

-στο ξύπνημα

-στο να διαισθάνομαι πότε έρχεται το λεωφορείο

Δεν είμαι καλή στα πιο πρακτικά θέματα, όπως

-διαχείριση χρόνου

-επιλογή κατάλληλων λέξεων στην  ομιλία

Πως σταματάς τις λέξεις από το να βγουν από το στόμα σου;

Ράβεις τα χείλη σου για να μη μιλάς;

Τυχερέ

παρακολουθείς τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο

Σίγουρα δε θα έχει καλή κατάληξη

με εμένα και στις δύο πλευρές

Do i wanna know?

Τρέχω

δεν ξέρω από το τι τρέχω να ξεφύγω

αλλά ξέρω που προσπαθώ να φτάσω

Αλλά αυτό δεν φαίνεται να έρχεται πιο κοντά μου όσο περνάει ο καιρος

μάλλον θα λεγα  γίνεται όλο και πιο θολό και αβέβαιο 

δεν μ ενδιαφέρει πια το μονοπάτι που τρέχω

ή αν ειναι σωστό η λάθος

είμαι τόσο προσηλωμένη στον προορισμό μου

που μερικές φορές ξεχνάω ότι χάνω ενέργεια και την δύναμη μου για να συνεχίσω με όλο αυτο

δεν με νοιάζει και συνεχιζω να τρέχω

Γιατι?

δεν θέλω να έχω τύψεις σε όλη μου την ζωη 

δεν θέλω να περάσω όλη την υπόλοιπη ζωη μου με την απορία 

τι θα γινότανε αν είχα σταματήσει να τρέχω με όλη μου την δυναμη

θα έφτανα στον όμορφο προορισμό μου?

All you need is....

Τα πραγματα  που δε θελεις,
δεν ειναι αυτα που σε κραταν πισω..

Ειναι αυτα που νομιζεις οτι θελεις

Αυτα σε σκοτωνουν..