Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

ειδη θαλλάσεις




















Και άντε αυτός που έκανε την επιγραφή δεν ήξερε. Και άντε ο περιπτεράς είναι αγράμματος και στο κάτω κάτω πολύ που τον νοιάζει. Εμείς (όλοι εμείς), που το παίζουμε έξυπνοι και λέμε "αχ το θαλλάσεις δεν γράφεται με ει" ........................................................
(Θαλλασώ
θαλλασείς
θαλλασεί
θαλλασούμε
θαλλασείτε
θαλασσούν)
Τα 2 λ γιατί δεν τα προσέχει κανείς ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;
Εγω μετά από μία βδομάδα το πήρα πρέφα.



...δεν θυμάμαι αν στο είχα πει μα σ αγαπούσα.....


αααχ θαλασσά μου σκοτεινή (ντουμ τουρου τουρου τουρου ντουμ )

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

συγκεντρώσου.....

Σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, η φάση αυτή που περνάω θα λεγόταν: "δημιουργική".. Τωρα όμως, πιο πολύ θα την έλεγες: "χάσιμο χρόνου από το διάβασμα για την εξεταστική".
Όπως και να χει,


















αυτή είναι η δική μου εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας..... αλλά σε μπλε. Μάλιστα δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι κακιά.Μα τι λέω.Σατανική είναι. Η Αζούρα (έτσι την λένε) είναι απόγονος μιας κοινωνίας που έχει από καιρό σκοτώσει τον θεό της.Στην θέση του έχει δημιουργήσει νέους θεούς. Τους ονόμασε χρήμα, σεξ, εξουσία, δόξα και από τότε αυτοί καθορίζουν τις σκέψεις των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα η ίδια η κοινωνία είχε πεθάνει από καιρό και είχε αρχίσει να σαπίζει.Ο κόσμος δεν ξέρει το όνομά της. Ζει μόνη της σ ένα σπίτι στο δάσος. Όλοι την ξέρουν σαν το κορίτσι με την μπλε κάπα... Κάποιοι την λένε μάγισσα. Μισεί τους ανθρώπους. Έχουν καταντησει μαριονέτες. Τα βράδια, κρύβεται μέσα στους θάμνους, πίσω απ τα δέντρα και περιμένει.. Διαλέγει με προσοχή το θύμα της. Το παίρνει στην καλύβα της και το ξελογιάζει. Στο τέλος όμως σπάει την ξύλινη μαριονέτα σαν οδοντογλυφίδα. Ο κόσμος την κατηγορεί και την υποψιάζεται.. Αλλά δεν την νοιάζει. Τι και αν κάποιοι την φωνάζουν "λύκο". Η Αζούρα κρύβεται πίσω από την μπλε κάπα της και εξαφανίζεται μέσα στο σκοτεινό δάσος.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

πες μου..

..τι θες να κανω τωρα; Να σε βλεπω να καθεσε μπροστα μου, θυμιζοντας μου όλα αυτα τα πράγματα, οταν εγω προσπαθησα τοσο σκληρα γαι να τα ξεχασω;



The things that I’ve loved, things that I’ve lost,
Things I’ve held sacred that I’ve dropped.
I won’t lie no more, you can bet;
I don’t want to learn what I’ll need to forget.