Στις αναμνήσεις που κρατάει το σκοτάδι

Πριν ένα χρόνο, αφού πέθανε η γιαγιά μου, βρήκα μια μεγάλη τσάντα στο δωμάτιο της γεμάτη με παλιές φωτογραφίες και αποφάσισα να την κρατήσω. Προχθές λοιπόν άρχισα να τις βλέπω όλες, μία μια, και πολύ προσεχτικά. Μια φωτογραφία (δεν ήθελα να ανεβάσω την πραγματική) μου τράβηξε την προσοχή. Έδειχνε έναν άντρα, με στολή, ναυτικού, πάνω σ ένα καράβι και από πίσω έγραφε:

"Τώρα πια αξίζουμε να λεγόμαστε φίλοι

Αφού ένα κομμάτι σου ζει μέσα μου

Και ένα δικό μου κομμάτι ίσως ζει σ εσένα

Ελπίζω να περνάω καμιά φορά απ το μυαλό σου

Γιατί απ το δικό μου δυστυχώς περνάς συνέχεια

Να με σκέφτεσαι στις δύσκολες αλλά και στις ήρεμες ώρες.

Στις αναμνήσεις που κρατάει το σκοτάδι

Σου εύχομαι να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ όσο αγαπώ εγώ εσένα."

Εγώ το βρήκα υπέροχο, γιατί ξέρω την γιαγιά μου,και μου άφησε μια γλυκιά αίσθηση μυστηρίου και συγκίνησης. Ο άντρας στην φωτογραφία κανείς δεν ξέρει ποιος είναι (σίγουρα δεν είναι ο παππούς μου) και τα λόγια του ίσως να μην είναι ακριβώς αυτά γιατί τα γράμματα ήταν δυσνόητα και μισοσβησμένα. Αλλά μια αγάπη σαν κι αυτή, παλιά αγάπη, είναι πραγματική αγάπη.

Γιαγιά, ποιο ήταν το μυστικό σου;

Κάτι τέτοια μικρά πράγματα με κάνουν να πιστεύω στην αγάπη λίγο περισσότερο. :-))