NostaLgia…..

Ξέρετε αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν όλα σου πάνε καλά;;;;;;
Ούτε εγώ..

Λοιπόν είναι πολλά που συμβαίνουν και είμαι θυμωμένη, πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τους άλλους...  Υπάρχουν πράγματα που για μας έχουν σημασία και άνθρωποι που γι αυτούς έχουμε σημασία. Κάτι που, παρεμπιπτόντως, ακούγεται φυσιολογικό στην πραγματικότητα είναι χάλια.

Δεν καταλαβαίνεται τι θέλω να πω. Και λογικό αφού δεν είστε μες στο μυαλό μου.

Θέλω να γίνω αόρατη για λίγο. Ακόμα και όταν είμαι με κόσμο νιώθω σαν να είμαι κάπου αλλού.  Σαν το μέρος που θέλω να είμαι δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα και ως εκ τουτου είμαι σε κατάσταση αδιάκοπης λήθης. Δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν και όμως θέλω οι άλλοι να μου μιλάνε. Δεν θέλω να πω σε κανέναν τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου κι όμως θέλω οι άλλοι μόνοι τους να το καταλάβουν.

Έχω στεναχωρεθει.. Γιατί;; (γιατί εδώ και μια ώρα γράφω και σβήνω και δεν ξέρω πως να πώ αυτό που θέλω) Γιατί όσο και (να θελω) να λέω ότι δεν μ ενδιαφέρει τι πιστεύουν οι άλλοι για μενα, καμια φορά με πληγώνει. Και κάθομαι και βάζω τα κλάματα. Και πόσο άλλο να κλάψω πια που τα δάκρυα μου έχουν στερέψει.

Δεν μπορώ να το δεχτω. Να με κρίνει κάποιος για τις πράξεις μου τα λάθη μου και τις επιλογές μου. Γιατί είναι δικές μου. Και δεν αφορά κανέναν πώς έχω επιλέξει να ντύνομαι, τι έχω επιλέξει να κάνω στη ζωή μου ή στο κρεβάτι μου. Και λοιπόν αφού δεν με καταλαβαίνεις γιατί με κρίνεις; Και αφού με κρίνεις γιατί τουλάχιστον δεν το κάνεις μπροστά μου; Και αφού δεν το κάνεις μπροστα μου γιατί θες ακόμα την παρέα  μου;

Διάβασα σ ένα βιβλίο:
"...Ίσως τελικά η δύναμη που κινεί τους ανθρώπους να είναι η παρεξήγηση. Άλλο λέω εγώ, άλλο καταλαβαίνεις εσύ, σ αυτό που καταλαβαίνεις μου απαντας και την απάντηση σου εγώ την καταλαβαίνω λάθος. Ίσως όταν λέμε <<αγαπάω κάποιον>> εννοούμε ότι τον έχουμε κάνει απλώς οθόνη και προβάλλουμε πάνω του την δική μας ταινία..."

Εχω παρεξηγηθεί. Άλλα γιατί πρέπει να απολογηθώ. Ότι έγινε έγινε.