Μη μου λές ότι η ζωή είναι άδικη...Το ξέρω.

Μη μου λες ότι η ζωή είναι άδικη... Το ξέρω.
Ξέρω ότι τα πράγματα  δεν γίνονται πάντα όπως τα έχουμε σχεδιάσει.
Οτι η σκληρή δουλειά δεν ανταμείβεται πάντα.
Ξέρω οτι υπάρχουν πεντάχρονα που πάσχουν από καρκίνο.
Ότι κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν στα γενέθλια τους.
Ότι το σύμπαν είναι τυχαίο. Εντελώς.
Ότι η φύση γίνεται σκληρη καμια φορα.
Ότι οι τίγρεις κυνηγούν μωρά ελάφια, και αφήνουν τα μωρά τους να παίζουν κυνηγητό μαζί τους για να τα σκοτώσουν.
Αυτό είναι μέρος της ζωώδους φύσης τους και είναι αποδεκτό.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι που έιναι κακοί και δεν είναι αποτέλεσμα μιας τραυματικής παιδικής ηλικίας.
Και ότι καμια φορά το κακό έχει χαρούμενο πρόσωπο.
Μη μου λές ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη...Το ξέρω.
Ξέρω ότι η αγάπη δεν φέρνει πάντα αγάπη.
Ή η καλοσύνη, καλοσύνη.
Δεν ξέρω αν όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Πραγματικά δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ένας Θεός εκει πάνω που μας αγαπάει όλους ή απλά ένας τρελός με περίεργη αίσθηση του χιούμορ.
Η  ακόμα, ένα κυκλοθυμικό μικρό παιδάκι που παίζει με τον σωρό απ τα παιχνίδια του.
Δέν ξέρω.
Αλλά ξέρω ότι η ζωή είναι άδικη. Το ξέρω.
Όπως επίσης ξέρω ότι υπάρχει και το καλό στον κόσμο, όπως ακριβώς υπάρχει και το κακό.
Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι άγνωστοι που είναι αρκετά ευγενικοί για να σε βοηθήσουν.
Ότι υπάρχει ελπίδα και ευκαιρίες, ακόμα κι αν είναι τυχάια κατανεμημένες πιθανότητες.
Ότι υπάρχει αγάπη όπως υπάρχει και το μίσος. Και ότι κανένα απο αυτα δεν έχει μέτρο ή λόγο.
Ότι τα όνειρα γινονται πραγματικότητα, ακομα κι αν στην πλειοψηφία τους δεν γίνονται.
Ότι άμα ακολουθήσεις την καρδιά σου μπορεί να χάσεις  αλλά μπορεί να μην είναι πολλά.
Και ότι μπορείς να διαλέξεις να ζείς μια ζωή μέσα στον φόβο.
Και ότι υπάρχει περιθώριο για ευτυχία, πάντα υπάρχει, μέχρι την τελευταία σου πνοή.
Όπότε μη μου λές ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη....Το ξέρω.
Και αρνούμαι να την αφήσω να με προσπεράσει όσο ακόμα μου ανήκει.
Και θα βάλω το χάος που θέλω στην ζωή μου γιατι έτσι το κρίνω σκόπιμο.
Είμαι εδώ για να ζήσω.