Φώτα....

Έχεις ποτέ προσπαθήσει να ρίξεις μια ματιά πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου σου την νύχτα, περιμένοντας το φανάρι να γίνει από κόκκινο πράσινο; Θα δείς σμήνη από φωτάκια να σε προσεγγίζουν. Τα φώτα των διάφορων οχημάτων που σε πλησιάζουν. Θα δείχνουν κάπως έτσι:

Θα τα δεις να συγχωνεύονται σε μια φωτεινή δέση. Και ενώ θα κοιτάς αυτό το σύμπλεγμα από κίτρινους σπινθήρες, δεν θα μπορείς ποτέ να υπολογίσεις πόσο κοντά είναι και πόσα λεπτά θα τους πάρει για να σας φτάσουν. Αλλά αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου μια δυο φορές θα τα δεις να σταματάνε το ένα μετά το άλλο δίπλα σου, σαν πεφταστέρια. Και εκεί θα διαπιστώσεις ότι ο χρόνος τρέχει με μια ανεξήγητη ταχύτητα.

Και για μια στιγμή τόσο αυθόρμητα αρχίζουμε και τραγουδάμε μαζί το τραγούδι που παίζει το ράδιο. Και μετά σταματάμε σαν αυτή η στιγμη να μην υπήρχε ποτέ. Και μετά η στιγμή φεύγει. Για 4 μήνες περίμενα με τόση αγωνία να σε δω. Και επιτέλους σε έχω δίπλα μου. Και την επόμενη μέρα, το μόνο που μένει είναι έκπληξη για το πώς ο χρόνος μπορεί να μας μετατρέψει σε τυφλούς.

Κινητό που δονείται.

Μήνυμα: "Μου λείπεις. Θέλω να μαστε μαζί. Δεν είναι ωραίες οι μερες μου χωρις εσένα"

Κι αυτό ταλαιπωρεί τις σκέψεις μου ακόμα περισσότερο. Γιατί ειλικρινά, με τον έναν είμαστε αρκετά χρόνια μαζί. Μαλώνουμε χωρίζουμε τα ξαναβρίσκουμε. Και είναι και αυτή η καταραμένη η απόσταση που δεν βοηθάει. Και ο άλλος... Ο άλλος γεμίζει τα κενά του πρώτου. Γεμίζει τις μέρες μου, γεμίζει την καρδιά μου, γεμίζει το κρεβάτι μου. Γιατί είναι δίσκολο να είσαι με κάποιον που είναι τόσο μακρυα αλλά εσύ τον θες τόσο κοντά. Και ξέρω ότι κλέβω..και ότι γίνομαι άδικη..

Και εκείνη την στιγμή γυρνάω και σου λέω: "Δεν θέλω να 'μαστε άλλο μαζί. Υπάρχει κάποιος άλλος και δεν ήμουν ειλικρινής. Συγνώμη. "

Και εκείνη την στιγμή μια φαινομενικά υπέροχη μέρα μετατρέπεται σε θλιβερή από τον πυροβολισμό της δήλωσής μου, χωρις καν να σου δώσω την ευκαιρία να το σταματήσεις.

Το βλέπω. Ότι οι στιγμές, οι πιο πολυαναμενόμενες, περνούν και εξαφανίζονται τόσο γρήγορα. Ακριβώς όπως τα φώτα που μας προσεγγίζουν. Ούτε που κατάλαβα πότε το φανάρι έγινε πράσινο και όλα τα φώτα δίπλα μου και πίσω μου είχαν φύγει. Είναι αστείο πως καμιά φορά οι στιγμές καταστρέφονται τόσο γρήγορα, σωστά;

Η στιγμή έχει φύγει.

Όπως πολλές στιγμές που λαχταρούν να ξαναρθουν στην επιφάνεια για να νιώσουν ζωντανές και πάλι.

Πολλές, πολλές από αυτές.

Μακάρι να μπορούσα να υπολογίσω πόσο καιρό θα κάνει στα φωτάκια να με πλησιάσουν έτσι ώστε να προετοιμάσω τον εαυτό μου να ζήσει την αναμενόμενη στιγμή στο μέγιστο. Ίσως το έκανα. Ίσως πάλι και να μπορούσα καλύτερα.

.

.

.

.

.

.

Κι όλα αυτά σε μια στιγμή.