Απάθεια

Κρατιόμουν πάνω σου τόσο πολύ καιρο. Και όταν ,τόσο γενναία, αποφάσισα να σ αφήσω έκανα και κάτι άλλο , που δεν είχα σκοπό να το κάνω. Άφησα και τον εαυτό μου μαζί με σένα.

Όλη μου την ζωή κρατούμουνα σε κάτι –οτιδήποτε- που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν άγκυρα.

Τώρα φοβάμαι ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει διαλυθεί, αποσυντεθεί. Όχι ότι εσύ με κρατούσες σταθερή στα πόδια μου και τώρα έχω βγει εκτός πορείας. Όχι ότι ρίχνω το φταίξιμο πάνω σου. Οχι ότι μου έκανες ποτέ καλό. Είναι ότι τα δύο γεγονότα έγιναν λίγο πολύ ταυτόχρονα –με μία κίνηση άφησα δύο πράγματα- και τώρα είμαι ένα άτομο που δεν έχει να κρατηθεί από κανέναν ή από πουθενα, προχωρώντας τυφλά προς τον κόσμο.

Και είναι λυτρωτικό αλλά και βασανιστικό ταυτόχρονα το να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου που να με κάνει να μείνω…

Νόμιζα ότι μπορούσα να πιστεύω στο για πάντα αλλά φαίνεται ότι το για πάντα έρχεται τόσο γρήγορα.