Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Στις αναμνήσεις που κρατάει το σκοτάδι

Πριν ένα χρόνο, αφού πέθανε η γιαγιά μου, βρήκα μια μεγάλη τσάντα στο δωμάτιο της γεμάτη με παλιές φωτογραφίες και αποφάσισα να την κρατήσω. Προχθές λοιπόν άρχισα να τις βλέπω όλες, μία μια, και πολύ προσεχτικά. Μια φωτογραφία (δεν ήθελα να ανεβάσω την πραγματική) μου τράβηξε την προσοχή. Έδειχνε έναν άντρα, με στολή, ναυτικού, πάνω σ ένα καράβι και από πίσω έγραφε:

"Τώρα πια αξίζουμε να λεγόμαστε φίλοι
Αφού ένα κομμάτι σου ζει μέσα μου
Και ένα δικό μου κομμάτι ίσως ζει σ εσένα
Ελπίζω να περνάω καμιά φορά απ το μυαλό σου
Γιατί απ το δικό μου δυστυχώς περνάς συνέχεια

Να με σκέφτεσαι στις δύσκολες αλλά και στις ήρεμες ώρες.
Στις αναμνήσεις που κρατάει το σκοτάδι
Σου εύχομαι να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ όσο αγαπώ εγώ εσένα."

Εγώ το βρήκα υπέροχο, γιατί ξέρω την γιαγιά μου,και μου άφησε μια γλυκιά αίσθηση μυστηρίου και συγκίνησης. Ο άντρας στην φωτογραφία κανείς δεν ξέρει ποιος είναι (σίγουρα δεν είναι ο παππούς μου) και τα λόγια του ίσως να μην είναι ακριβώς αυτά γιατί τα γράμματα ήταν δυσνόητα και μισοσβησμένα. Αλλά μια αγάπη σαν κι αυτή, παλιά αγάπη, είναι πραγματική αγάπη.
Γιαγιά, ποιο ήταν το μυστικό σου;

Κάτι τέτοια μικρά πράγματα με κάνουν να πιστεύω στην αγάπη λίγο περισσότερο. :-))

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Pablo


“Each second we live is a new and unique moment of the universe, a moment that will never be again. And what do we teach our children? We teach them that two and two make four, and that Paris is the capital of France. When will we also teach them what they are? We should say to each of them: Do you know what you are? You are a marvel. You are unique. In all the years that have passed, there has never been another child like you. Your legs, your arms, your clever fingers, the way you move. You may become a Shakespeare, a Michelangelo, a Beethoven. You have the capacity for anything. Yes, you are a marvel. And when you grow up, can you then harm another who is, like you, a marvel? You must work, we must all work, to make the world worthy of its children.”

- Pablo Picasso.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ανέκδοτα.


Ίσως όλα να ναι ένα μεγάλο ανέκδοτο.
Ή απλά ότι ψάχνω είναι ακριβώς μπροστά μου,
και είναι πολύ μεγάλο.
Και εγώ είμαι τυφλή και δεν μπορώ να το δω.