Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Και εγώ τι είμαι, ευλογημένη ή καταραμένη;;;


Και κάθομαι και σκέφτομαι πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε αυτό που λέμε αγάπη.
Οι άνθρωποι θα ζούσαν, κανένας δεν θα νοιάζονταν. Κάποιοι θα νικούσαν κανένας δεν θα νοιάζονταν. Κάποιοι θα έχαναν, κανένας δεν θα νοιάζονταν. Οι άνθρωποι θα πέθαιναν ... κανένας δεν θα νοιάζονταν.
Θα ήταν μια ευλογία;;
Ή θα ήτανε κατάρα;

Δεν μ αρέσει να κλαιν οι άνθρωποι όταν κάποιος φεύγει. Κι εγώ κλαίω.Δεν μπορώ να το σταματήσω. Άμα δεν τους είχαμε αγαπήσει δεν θα χρειάζονταν να νιώσουμε όλη αυτή την αγωνία του να τους χάσουμε. Μου φαίνεται πως όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο πιο πολύ χώρο αφήνεις μέσα σου στον πόνο για να σε στοιχειώσει.
Πριν 3 βδομάδες περίπου έχασα τον πατέρα μου και δεν μπορώ να πω και πολλά και δεν μπορω να κάνω και τίποτα γιατί ξέρω ότι δεν θα γυρίσει πίσω. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να κλαινε και δεν μπορώ να τους πω να μην το κάνουν γιατί κι εγώ κλαιω.  Και τα μάτια μου έχουν κλάψει πιο πολύ από ποτέ και η καρδιά μου έχει πονέσει πιο πολύ από ποτέ και δεν νομίζω ότι η λέξη πονος μπορεί να εκφράσει απόλυτα αυτό που αισθάνομαι.  
Ακόμα θυμάμαι τα τελευταία λόγια που μου είπε, τι συνήθιζε να φοράει, πως μύριζε, τι τον έκανε να χαμογελάει.....

Απλά νομίζω οτι χρειαζομαι λίγο χρόνο ακόμα μέσα μου για να κάνω το "είναι", "ήταν"..το "τώρα" "τότε" και το "θα", "ποτέ ξανα"...

Τι γλυκόπικρο συναίσθημα που είναι η αγάπη.
Και τι απρόβλεπτη ιστορία που είναι η ζωή.

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

I, II, III





i

ξεριζώνω από μέσα σου όλη την ψυχή σου με μανία
(όπως βγάζει κανείς την ψίχα από το αβοκάντο με το κουτάλι)
γιατί θέλω να τη δω.

θέλω να μεγαλώσει
και να ανοίξει σαν στόμα
και να με καταπιεί.
θέλω να δω τα δόντια της.

ii

κάποιες φορές όταν τα πρόσωπά μας ήταν τόσο κοντά-αγγίζονταν
είχες μόνο ένα μάτι, πραγματικά!
ήταν μία από κείνες τις στιγμές που θα ορκιζόμουν
πως σ αγαπούσα.
η γοητεία του Κύκλωπα υποθέτω.

iii

Λένε για τις αστραπές
ότι ποτέ δεν χτυπάνε στο ίδιο σημείο δύο φορές.
αλλά νομίζω ότι μία φορά μπορεί  να είναι αρκετή.



Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Αποχαιρετιστήριος λόγος... (γκουχου γκουχου)



Αυτό είναι το τέλος. Από δω και στο εξής θα ήμαστε χώρια..
Μην ρήξεις το φταίξιμο στο κορίτσι που κάποτε ήμουνα.
Γιατί οι υποσχέσεις του ήταν πραγματικές.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου πάντα θα αγαπάει ένα κομμάτι του δικού σου.
Παγιδευμένο στο χρόνο σε ένα μέρος πολύ μακρυά από εδώ που βρισκόμαστε.
Θαμμένο στις αναμνήσεις που κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει.
Αλλά και κανείς δεν μπορεί να ξαναφτιάξει.

Όχι. Μπορείς να ρήξεις το φταίξιμο στην συνεχή περιστροφή της γης
και στο ότι το χέρι μου μπορεί να ταιριάξει σε ένα άλλο..  και σε ένα άλλο..
Ρήξε το φταίξιμο στον ήλιο και στην ζέστη
και στην ανάγκη του ανθρώπου
να αγαπηθεί.
  

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Μίλα μου βρώμικα

Ήταν μεθυσμένος και μου κολλούσε με έναν τρόπο που μισώ, αλλά πως να το κανουμε ημουν κολακευμένη.
Μου ψιθύριζε στο αυτί μου πράγματα που δεν μπορουσες να βγάλεις νόημα.
Πράγματα που δεν θα θυμόταν το πρωί.
Κάτι ζηλιάρικα χέρια τον τραβούσαν μακρυά μου αλλά δεν ήταν ποτέ αρκετα  γρήγορα για να προλάβουν ένα μικρό φιλί ή ένα απαλό άγγιγμα.

 Δεν μπορούσα να σταματήσω τις άκρες των χειλιών μου απο το να κουνηθούν, όταν μου είπε μεσα σε όλη του την μεθυσμένη γοητεία ότι του αρέσω.
(Πραγματικά του αρέσω.)
Το μισώ -πάντα το μισούσα- όταν κάποιος με αναγκάζει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Ακόμα και να χαμογελώ.

Και δεν ήταν  δίκαιο γιατί αυτός ήταν μεθυσμένος και εγώ αρκετά νηφάλια
για να δω πέρα από τα βρώμικα λόγια και τα φιλιά στο αφτί.
Αρκετά νηφάλια για να μην το αφήσω να με επηρεάσει.
Αλλά το έκανε.


(Και το μισώ και αυτο)

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

goodbyes


Ο κόσμος είναι μικρός.
Θα συναντηθούμε ξανα.

Δεν θα με θυμάσαι.
Αλλά εγώ θα σ αγαπάω το ίδιο.