Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Πρώτος ρόλος.


Εχουμε αυτή την ιδέα πως η ζωή μας είναι ένα συγκεκρημένο είδος ταινίας και περιμένουμε από τους χαρακτήρες να συμπεριφέρονται μ ένα συγκεκρημένο τρόπο. Να διαβάζουν από το σενάριο.

Οι καλύτεροι ηθοποιοί όμως δεν το κάνουνε ποτέ. Αυτοσχεδιάζουν.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Η κυκλοθυμικιά...


Ας κλαψουμε για λίγο τώρα.
Για λόγια που είπαμε
-και για εκείνα που έμειναν κρυμένα μέσα μας.
Ας κλάψουμε για τις ευάλωτες, όμορφες βραδιές
και για τα κρύα, σιωπηλά πρωινά.
Για τα δευτερόλεπτα που έφυγαν γρήγορα.
Ας κλάψουμε για τα όνειρα.
Για αυτά που πήρε ο άνεμος
και για αυτά που πάλεψαν στα άγρια κύμματα.
Για τις φαντασιώσεις που λικνίζονται πίσω από τα υγρά μας βλέφαρα.
Ας κλαψουμε για τα ξεθωριασμένα γέλια.
Τα τελευταία τραγούδια, τις τελευταίες λέξεις.
Ας κλάψουμε για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχουν.
Ας κλάψουμε για όλα εκείνα που δεν θα υπήρχαν ποτέ, κι όμως υπάρχουν.
Ας κλάψουμε για το αύριο,
και για το χθές.

Ας χορέψουμε τώρα. Το θέλω.
Για την τελευταία πινελιά. Το τελευταίο αντίο.

Και τώρα ας γελάσουμε.....

Γαμώτο. Μακάρι να χα γράψει αυτό που πραγματικά ήθελα. Συγκρουόμενα συναισθήματα, αϋπνία και κυκλοθυμία.

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Οι άσσοι και τα μηδενικά

Μπορεις να είσαι όσο λογικός και αντικειμενικός θέλεις, Δεν πρόκειτε να αλλάξεις το πως αισθάνομαι.

Για να στο πω και αλλιώς. Λέγοντας μου ότι το φαγητό είναι έτοιμο σε μία ώρα δεν με κάνεις να πινάω λιγότερο.

Η ζωή καμια φορά είναι αστεία.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012


Η καρδιά φτιάχτικε για να χτυπάει. Και ο αέρας για να αναπνέεται. Το δέρμα σου φτιάχτικε για να θυμάται πως ένιωθε το δικό μου. Και κάποια τραγούδια φτιάχτικαν για να παίζουν στο repeat. Και ο ήλιος φτιάχτικε για να πέφτει κάτω. Και εμείς φτιαχτίκαμε για να τον αγνωούμε όταν ξανασηκώνεται. Και οι μέρες φτιάχτικαν για να περνάνε. Και οι νύχτες για να ακολουθούνε, Και τα μάτια σου φτιάχτικαν να κλαίνε όταν πονάς.

Εγώ όμως δεν φτιάχτικα για να πληγώνω. Δεν είχα σκοπό ποτέ να σε πληγώσω.

Αλλά υποθέτω πως όλοι αυτό λένε.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

books



“Please, no matter how we advance technologically,
please don't abandon the book. There is nothing in
our material world more beautiful than the book."
Patti Smith

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Το παιχνίδι


Και όπως έπεφτε η νύχτα οι δαίμονες μέσα της άρχισαν να παίρνουν ζωή. Απόψε ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν την αγάπη του. Και αυτός την κοίταξε μέσα στα μάτια της μ αυτό το ονειροπόλο βλέμμα, σαν να ήξερε τι θα ακολουθούσε. Το ήξερε πολύ καλά. Την ήθελε τόσο πολύ όσο τον ήθελε κι αυτή. Τα φίδια μέσα της γέμισαν τα δόντια τους με πάθος και τα έμπηξαν στις φλέβες της. Είχε καεί στο εσωτερικό της και αυτό τον έκανε να διψάει ακόμα παραπάνω γι αυτήν.
Εκείνη τον φίλησε απελευθερώνοντας έτσι τους παγιδευμένους της δαίμονες. Η δίψα στον λαιμό του άρχισε να γίνεται πιο έντονη καθώς άρχισε να τυλίγεται γύρω απ το κορμί του. Τα ρούχα της άρχισαν να πέφτουν σαν πέταλα από τριαντάφυλλο στο έδαφος και το δέρμα της έλαμπε κάτω απ το φως του ,σχεδον γεμάτου, φεγγαριού αντανακλώντας τις επιθυμίες της. Τον φίλησε στην ράχη παίζοντας παιχνίδια με τις φαντασιώσεις του. Εκείνη την στιγμή χάραζε το όνομά της στην ψυχή του. Και άφησε την μοίρα της στα χέρια του, το μόνο που ήθελε ήταν να πνιγεί στην αγάπη του.
.
..
...
Και οι δαίμονες μου ικανοποιήθηκαν. Και αυτή η νύχτα θα μείνει για πάντα κρυφή.
Έτσι;

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Φώτα....



Έχεις ποτέ προσπαθήσει να ρίξεις μια ματιά πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου σου την νύχτα, περιμένοντας το φανάρι να γίνει από κόκκινο πράσινο; Θα δείς σμήνη από φωτάκια να σε προσεγγίζουν. Τα φώτα των διάφορων οχημάτων που σε πλησιάζουν. Θα δείχνουν κάπως έτσι:


Θα τα δεις να συγχωνεύονται σε μια φωτεινή δέση. Και ενώ θα κοιτάς αυτό το σύμπλεγμα από κίτρινους σπινθήρες, δεν θα μπορείς ποτέ να υπολογίσεις πόσο κοντά είναι και πόσα λεπτά θα τους πάρει για να σας φτάσουν. Αλλά αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου μια δυο φορές θα τα δεις να σταματάνε το ένα μετά το άλλο δίπλα σου, σαν πεφταστέρια. Και εκεί θα διαπιστώσεις ότι ο χρόνος τρέχει με μια ανεξήγητη ταχύτητα.

Και για μια στιγμή τόσο αυθόρμητα αρχίζουμε και τραγουδάμε μαζί το τραγούδι που παίζει το ράδιο. Και μετά σταματάμε σαν αυτή η στιγμη να μην υπήρχε ποτέ. Και μετά η στιγμή φεύγει. Για 4 μήνες περίμενα με τόση αγωνία να σε δω. Και επιτέλους σε έχω δίπλα μου. Και την επόμενη μέρα, το μόνο που μένει είναι έκπληξη για το πώς ο χρόνος μπορεί να μας μετατρέψει σε τυφλούς.

Κινητό που δονείται.

Μήνυμα: "Μου λείπεις. Θέλω να μαστε μαζί. Δεν είναι ωραίες οι μερες μου χωρις εσένα"


Κι αυτό ταλαιπωρεί τις σκέψεις μου ακόμα περισσότερο. Γιατί ειλικρινά, με τον έναν είμαστε αρκετά χρόνια μαζί. Μαλώνουμε χωρίζουμε τα ξαναβρίσκουμε. Και είναι και αυτή η καταραμένη η απόσταση που δεν βοηθάει. Και ο άλλος... Ο άλλος γεμίζει τα κενά του πρώτου. Γεμίζει τις μέρες μου, γεμίζει την καρδιά μου, γεμίζει το κρεβάτι μου. Γιατί είναι δίσκολο να είσαι με κάποιον που είναι τόσο μακρυα αλλά εσύ τον θες τόσο κοντά. Και ξέρω ότι κλέβω..και ότι γίνομαι άδικη..

Και εκείνη την στιγμή γυρνάω και σου λέω: "Δεν θέλω να 'μαστε άλλο μαζί. Υπάρχει κάποιος άλλος και δεν ήμουν ειλικρινής. Συγνώμη. "

Και εκείνη την στιγμή μια φαινομενικά υπέροχη μέρα μετατρέπεται σε θλιβερή από τον πυροβολισμό της δήλωσής μου, χωρις καν να σου δώσω την ευκαιρία να το σταματήσεις.

Το βλέπω. Ότι οι στιγμές, οι πιο πολυαναμενόμενες, περνούν και εξαφανίζονται τόσο γρήγορα. Ακριβώς όπως τα φώτα που μας προσεγγίζουν. Ούτε που κατάλαβα πότε το φανάρι έγινε πράσινο και όλα τα φώτα δίπλα μου και πίσω μου είχαν φύγει. Είναι αστείο πως καμιά φορά οι στιγμές καταστρέφονται τόσο γρήγορα, σωστά;

Η στιγμή έχει φύγει.
Όπως πολλές στιγμές που λαχταρούν να ξαναρθουν στην επιφάνεια για να νιώσουν ζωντανές και πάλι.
Πολλές, πολλές από αυτές.
Μακάρι να μπορούσα να υπολογίσω πόσο καιρό θα κάνει στα φωτάκια να με πλησιάσουν έτσι ώστε να προετοιμάσω τον εαυτό μου να ζήσει την αναμενόμενη στιγμή στο μέγιστο. Ίσως το έκανα. Ίσως πάλι και να μπορούσα καλύτερα.
.
.
.
.
.
.
Κι όλα αυτά σε μια στιγμή.