Είναι σαν να έχω μπροστά μου ένα ποτήρι μισογεμάτο ικανοποίηση. Πέρα απ την αίσθηση της απώλειας , άρχισαν να μου θυμίζουν τα πιο μικρά, καμιά φορά και ανύπαρκτα, πράγματα το μονοπάτι που δεν βαδίζω πια. Τα χαλίκια, οι πέτρες και οι βράχοι που συνάντησα κατά μήκος της διαδρομής. πρέπει να είναι ακόμα εκεί που τα άφησα. Θολά, αλλά τα βλέπω παρόλο που τώρα πιά στέκομαι εδώ στην άκρη, πολύ μακρυά. Ο χρόνος περνάει, λένε. Και παίρνει κι εμάς σαν σκλάβους του στο πέρασμα του. Αλλά εμείς, κατά κάποιον τρόπο, είμαστε ακόμα στο ίδιο σημείο με πριν. Ακόμα εδώ να προσποιούμαστε ότι ο χρόνος είναι φίλος μας και ότι ποτέ δεν θα τον αδικήσουμε. Κοροηδεύουμε τον εαυτό μας.
Τώρα περπατάω σε ένα καινούριο μονοπάτι. Καθώς περνάει ο χρόνος θα το συνηθίσω και θα το πω παλιό. Πάλι θα φύγω από τον δρόμο μου και θα βρω καινούριο μονοπάτι. Και θα κοιτάω πίσω στα χαλίκια,στις πέτρες και στους βράχους που νόμιζα ότι μου ανήκαν εκείνη την στιγμή. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μου αρέσει αυτό που βλέπω. Πλησιάζουν τα γενέθλια μου που σημαίνει ότι μεγαλώνω. Τα ρούχα που φοράω έχουν ένα διαφορετικό άρωμα πάνω τους.
Κάθομαι κάτω και κοιτάω αυτούς τους τοίχους. Μου λείπει κάτι που τώρα πια είναι παρελθόν. Το ένα πράγμα φέρνει το άλλο και τα αφτιά μου με κάνουν να ακούω φωνές. Τα γέλια και οι πράξεις της αθωότητας που με περικύκλωναν τότε. Παλιές εποχές παλιές φωνές. Μου λείπουν αυτά και όλα τα επίθετα που αποτυγχάνουν εδώ να περιγράψουν το πόσο πολύ. Αναρωτιέμαι αν θα κανε το ίδιο, το παρελθόν.Αν βέβαια μπορούσε να διαχειριστεί όλα όσα μου έμαθε ο χρόνος. Νομίζω το παρελθόν άφησε όλα όσα είχε να μου προσφέρει στα παλιά μου ρούχα, και αυτό είναι η μυρωδιά που καμιά φορά πεθαίνω να μυρίσω.
Αυτή η ανάμνηση, βαθιά μέσα στην καρδιά μου, πονάει. Όπως πονάει και που το παραδέχομαι. Και αυτός ο πόνος όμως θα ανήκει κάποτε στο παρελθόν. Είναι περίεργο που περνάει άλλος ένας χρόνος από πάνω μου.
"Τα μάτια σου μιλάνε" μου λένε. Με κάθε βλέμμα που ρίχνω στον εαυτό μου τα βλέπω, τα μάτια μου, είναι σαν να με καθησυχάζουν. Πρέπει να ξέρουν όλη την αλήθεια πίσω από τα ψέματα που μπορέι να έχω πει κατα καιρούς στον εαυτό μου για να συνεχίσω να προχωράω. Αυτό κάνω συνέχεια. Συνεχίζω να προχωράω ακόμα κι αν δεν ξέρω πόσο μακρυά μπορέι να φτάσω. Δεν έχω συνηθίσει στην σιγουριά που μπορεί να μου προσφέρει μία στάση για ένα λεπτό ή και δύο. Αν και ομολογώ η ιδέα και μόνο καμιά φορά είναι δελεαστική.
Δεν μου αρέσει η ιδέα του να περπατήσω σε ένα μονοπάτι στρωμένο με ροδοπέταλα που μπορεί να με οδηγήσει στον κόσμο των ονείρων μου. Δεν με ικανοποιεί τελείως να βρίσκομαι για πολύ καιρό σε ένα μέρος που βρίσκονται εκεί όλα όσα μου αρέσουν. Σε ένα μέρος που μου έχουν πει ότι θα βρώ τον άνθρωπό μου. Γιατί η απαλότητα του δρόμου το μόνο που θα κάνει είναι να μαλακώσει τα πόδια μου, που η ομορφιά τους,πιστεύω, είναι που αν τα πιάσεις θα δεις ότι είναι τραχιά, γεμάτα πληγές. Αρνούμαι να μαλακώσω τα πόδια μου. Τον άνθρωπο μου; Εγώ η ίδια είμαι άνθρωπος. Απλά πρεπει να βρω ένα τρόπο να μείνω σ αυτό το σώμα. Πρέπει να βρώ ένα τρόπο να εκφράζω τον θυμό μου την στιγμη που πρεπει. Το μόνο που κάνω τώρα είναι να τον γράφω σε ένα κομμάτι χαρτι με κόκκινο στυλό. Για να δείξω κάπου βαθιά μέσα μου ότι η οργή έπιασε τόπο.
Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μ αρέσει αυτό που βλέπω, παρ όλα αυτά.
