Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Μη μου λές ότι η ζωή είναι άδικη...Το ξέρω.



Μη μου λες ότι η ζωή είναι άδικη... Το ξέρω.
Ξέρω ότι τα πράγματα  δεν γίνονται πάντα όπως τα έχουμε σχεδιάσει.
Οτι η σκληρή δουλειά δεν ανταμείβεται πάντα.
Ξέρω οτι υπάρχουν πεντάχρονα που πάσχουν από καρκίνο.
Ότι κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν στα γενέθλια τους.
Ότι το σύμπαν είναι τυχαίο. Εντελώς.
Ότι η φύση γίνεται σκληρη καμια φορα.
Ότι οι τίγρεις κυνηγούν μωρά ελάφια, και αφήνουν τα μωρά τους να παίζουν κυνηγητό μαζί τους για να τα σκοτώσουν.
Αυτό είναι μέρος της ζωώδους φύσης τους και είναι αποδεκτό.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι που έιναι κακοί και δεν είναι αποτέλεσμα μιας τραυματικής παιδικής ηλικίας.
Και ότι καμια φορά το κακό έχει χαρούμενο πρόσωπο.
Μη μου λές ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη...Το ξέρω.
Ξέρω ότι η αγάπη δεν φέρνει πάντα αγάπη.
Ή η καλοσύνη, καλοσύνη.
Δεν ξέρω αν όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Πραγματικά δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ένας Θεός εκει πάνω που μας αγαπάει όλους ή απλά ένας τρελός με περίεργη αίσθηση του χιούμορ.
Η  ακόμα, ένα κυκλοθυμικό μικρό παιδάκι που παίζει με τον σωρό απ τα παιχνίδια του.
Δέν ξέρω.
Αλλά ξέρω ότι η ζωή είναι άδικη. Το ξέρω.
Όπως επίσης ξέρω ότι υπάρχει και το καλό στον κόσμο, όπως ακριβώς υπάρχει και το κακό.
Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι άγνωστοι που είναι αρκετά ευγενικοί για να σε βοηθήσουν.
Ότι υπάρχει ελπίδα και ευκαιρίες, ακόμα κι αν είναι τυχάια κατανεμημένες πιθανότητες.
Ότι υπάρχει αγάπη όπως υπάρχει και το μίσος. Και ότι κανένα απο αυτα δεν έχει μέτρο ή λόγο.
Ότι τα όνειρα γινονται πραγματικότητα, ακομα κι αν στην πλειοψηφία τους δεν γίνονται.
Ότι άμα ακολουθήσεις την καρδιά σου μπορεί να χάσεις  αλλά μπορεί να μην είναι πολλά.
Και ότι μπορείς να διαλέξεις να ζείς μια ζωή μέσα στον φόβο.
Και ότι υπάρχει περιθώριο για ευτυχία, πάντα υπάρχει, μέχρι την τελευταία σου πνοή.
Όπότε μη μου λές ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη....Το ξέρω.
Και αρνούμαι να την αφήσω να με προσπεράσει όσο ακόμα μου ανήκει.
Και θα βάλω το χάος που θέλω στην ζωή μου γιατι έτσι το κρίνω σκόπιμο.
Είμαι εδώ για να ζήσω.













Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

ξέρεις, δεν μ' αρέσει η μηλόπιτα


Θυμάσαι εκείνη την μέρα του Απρίλη?
Υπήρξε μία ξαφνική αλλαγή στον καιρό
μια  ψύχρα στον αέρα
ήμασταν και οι δύο κουρασμένοι και πεινασμένοι
και το μόνο που θέλαμε ήταν να βρούμε ένα μέρος να κάτσουμε
και πρότεινες να πάμε στο σπίτι σου που ήτανε κοντά.
Πήραμε γύρο από ένα μαγαζί και κάτσαμε σπίτι σου να τον φάμε.
Ύστερα με ρώτησες αν θα ήθελα μηλόπιτα για γλυκο
(σου την είχε στείλει η μαμά σου)
και εγώ σου είπα πως δεν έχω πρόβλημα.
Βασικά είχα.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μ αρέσει καθόλου.
Και δεν ξέρω γιατί στο λέω αυτό τωρα αλλά πρέπει να το ξέρεις.
Χθές είπες ότι μ αγαπάς
αλλά δεν είμαι σίγουρη....
Ξέρεις...... δεν μ αρέσει η μηλόπιτα.
Και ίσως να σου έχω πει και άλλα ψέματα.


Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

για πάντα 21 (Προσοχη!!! Ο τίτλος αφορά τα χθεσινά μου γενέθλια. Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με αυτά.)


Πολλοί έχουν σταματήσει να μου μιλάνε γιατί νομίζουν πως είμαι τρελή. Δεν τους κατηγορώ. Δεν φταίνε αυτοί άλλωστε. Νομίζω φταίει το ίντερνετ και οι ειδήσεις που μιλάνε για δολοφονίες και η Τατιάνα που το κάνει θέμα και το στόμα μου που δεν μπορώ να το κρατήσω κλειστό ώρες ώρες ποτέ.

Η γάτα  εδώ μου συμπεριφέρεται πολύ άσχημα. Μου γρατζουνάει το χέρι και πολύ πιθανόν θα μιλάει σκατά πίσω από την πλάτη μου.

Ένας άντρας στο δρόμο (πιθανότατα τρελός κι αυτός) μου είπε ότι η αποκάλυψη έχει συμβεί ήδη, το τέλος του κόσμου έχει έρθει και κανείς δεν το κατάλαβε  γιατί ήταν όλα ίδια.

Όταν ήμουνα μικρή συνήθιζα να μετράω τα δάχτυλά μου συνέχεια. Ίσως φοβόμουνα ότι μια μέρα ο αριθμός θα αλλάξει ή απλά ήμουνα πολύ περίεργη. Όταν μεγάλωσα  κάρφωνες τα χείλη σου στα δικά μου και μετρούσα τα δάχτυλά σου. Ήταν 10. Που είναι ο σωστός αριθμός. Νομίζω...

Όλες μου οι εκθέσεις είχαν την ίδια σημείωση με κόκκινο στυλό: "Πού είναι ο επίλογος?"
Ακόμα δεν ξέρω.

Τι να πω. Μπορεί να είμαι τρελή. Ίσως δεν πρέπει να μου μιλάει κανένας...

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Γραψε




- Γιατί δεν γράφεις για μας την επόμενη φορά;
- Φοβάμαι.
- Τι;
- Οτι δεν θα καταλάβουν την αγάπη μας. Αν γράψω την ιστορία μας σε μια σελίδα και την αφήσω ανοιχτή για να την διαβάσουν όλοι, φοβάμαι ότι θα μας πούνε κότες και την αγάπη μας σκέτη απελπισία.
-Δεν πειράζει. Γράψε όπως και να χει.
-Μπορει. Κάποια στιγμή..

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Δεν καταλαβαίνω....

...γιατί περιμένουμε να πεθάνει κάποιος
για να πούμε 
ότι κανονικά θα έπρεπε 
να είχαμε πει 
νωρίτερα...





Υ.Γ.
Ίσως γινόμαστε πουλιά όταν πεθαίνουμε...