Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

there is a light that never goes out


Όταν ήρθες να με βρεις ήμουνα είδη στην άκρη του δρόμου κοιτώντας την θάλασσα, σκεφτόμενη πολύ σοβαρά να περάσω όλη τη μέρα μου εκεί. Όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά γιατί πουθενά δεν θα ένοιωθα εντάξει εκείνη την μέρα και το να μείνω εκεί μου φάνταζε απλά καλό.

Για σένα όμως δεν ήταν απλά καλό, γιατί ήρθες για μένα. Σιγά σιγά με τράβηξες από το παγκάκι που είχα κολλήσει με ένα όμορφο χαμόγελο στα χείλη και τα μάτια γεμάτα ανησυχία.  Δεν με έπειθες με τίποτα αλλά φαινόταν να μην σε νοιάζει.

Ανεβήκαμε στο αμάξι σου και οδήγησες  μέχρι το πιο κοντινό  χωριό . Και όταν αυτό δεν ήταν αρκετό πήγαμε και στο επόμενο. Στον γυρισμό περάσαμε έξω από το σπίτι μου που δεν ήθελα να βρίσκομαι μέσα, και δεν σταμάτησες. Δεν ρώτησες καν. Ίσως το κατάλαβες από το σώμα μου που έγειρε προς το μέρος σου και την ανάσα μου που σταμάτησε  για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά ήξερες ότι δεν ήταν ακόμα η ώρα. Απλά συνεχίσαμε να προχωράμε. Να προσπερνάμε κουτιά γεμάτα μυστικά και ύστερα στο επόμενο χωριό. Αφήνοντας το αμάξι να γεμίζει με λέξεις που ποτέ δεν είπαμε.


Και ξέρω πως έχω πιο πολλά για να σε ευχαριστήσω από μια μεταμεσονύχτια βόλτα. Και σου χρωστάω πολλά παραπάνω από λεφτά για την βενζίνη.  Ξέρεις πιο πολλά για μένα απ ότι έχω συνηθίσει να μοιράζομαι με τους άλλους. Αλλά μπορώ να σε συνηθίσω. 



Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Απάθεια

Κρατιόμουν πάνω σου τόσο πολύ καιρο. Και όταν ,τόσο γενναία, αποφάσισα να σ αφήσω έκανα και κάτι άλλο , που δεν είχα σκοπό να το κάνω. Άφησα και τον εαυτό μου μαζί με σένα.

Όλη μου την ζωή κρατούμουνα σε κάτι –οτιδήποτε- που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν άγκυρα.

Τώρα φοβάμαι ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει διαλυθεί, αποσυντεθεί. Όχι ότι εσύ με κρατούσες σταθερή στα πόδια μου και τώρα έχω βγει εκτός πορείας. Όχι ότι ρίχνω το φταίξιμο πάνω σου. Οχι ότι μου έκανες ποτέ καλό. Είναι ότι τα δύο γεγονότα έγιναν λίγο πολύ ταυτόχρονα –με μία κίνηση άφησα δύο πράγματα- και τώρα είμαι ένα άτομο που δεν έχει να κρατηθεί από κανέναν ή από πουθενα, προχωρώντας τυφλά προς τον κόσμο.

Και είναι λυτρωτικό αλλά και βασανιστικό ταυτόχρονα το να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου που να με κάνει να μείνω…


Νόμιζα ότι μπορούσα να πιστεύω στο για πάντα αλλά φαίνεται ότι το για πάντα έρχεται τόσο γρήγορα. 

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

πρέπει να μάθω να κλείνω τις παρενθέσεις



(συχνα

Ξεχνάω να κλείνω τις παρενθέσεις.είναι μία συνήθεια.
Άνοίγω μια παρένθεση, ξεκινάω μία πρόταση, αρχίζω να σκέφτομαι και μετά  συνεχίζω το γράψημο.
Βλέπεις το προβλημα είναι πως
όταν τελειώνει η παράγραφος οι λέξεις δένονται μεταξυ τους τόσο δυνατά
και πρίν το καταλάβω
όλο το χαρτί είναι κομμάτι
μιας μισοτελειωμένης
ατελείωτης
παρένθεσης και γίνεται όλο και πιο μεγάλη και περίπλοκη όσο συνεχίζω να γράφω
και μεγαλώνει και μεγαλώνει και μπερδεύεται  όπως οι ρίζες ενός δέντρου.

Και νομίζω ότι ξέχασα να κλείσω την δικιά μας παρένθεση.
Και σίγουρα μπορώ να το κάνω τώρα
Να την κλείσω και να προχωρίσω σε καινούριες σκέψεις αλλα
Fuck
Υπάρχουν τόσα πολλά στην ιστορία μέχρι τώρα

Υπάρχουν τόσα πολλά στην ιστορία μας μέχρι τώρα