Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Το χωριό μου...



... μοιάζει με καταπιεστικό φίλο.
Είναι το όνειρο απ το οποίο ποτέ δεν μπορεις να ξυπνήσεις πλήρως-αυτή η ενοχλητική επαναφορά στην πραγματικότητα.
 Το χωριό  μου είναι σαν μια συνεχή διαμάχη, μία όμορφη ψευδαίσθηση. Σε διώχνει σαν το σκυλί που τινάζει τους ψύλλους από πάνω του.
Το χωριό μου είναι εκείνος ο τύπος που σε ξυπνάει το βράδυ με αυτό το απαλό τίναγμα του κορμιού του και σε κλωτσάει στον ύπνο του. Είναι σαν την βρώμα πάνω σου που δεν μπορείς  ποτέ να αποχωριστείς. 
Σαν το ρίγος που νιώθεις κάθε χειμώνα όταν βγαίνεις από το ντους. 
Σαν τον τοίχο που αρχίζουν να πέφτουν οι σοβάδες και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι μια όμορφη πτυχή που κανείς δεν είχε δει πριν, αλλά δεν είναι.
Το χωριό μου είναι σαν τον μεθυσμένο καταπιεστικό φίλο που σε πηδάει και μετά σ αφήνει μόνη στο σπίτι στις τρεις τα ξημερώματα. Δεν μπορώ να τον αφήσω δεν μπορώ να τον αφήσω.. Με χτυπάει και μετά φιλάει τις μελανιές μου. Έχω μάθει να αγαπάω τον πόνο και τον παρακαλάω να μείνει.Αυτή η παιδική, μαζοχιστική λαχτάρα του να πέσεις με τα μούτρα στο πάτωμα. Σκαρφαλώνει πάνω στο σώμα σου και βάζει τα χέρια του γύρο απ το λαρύγγι και πριν προλάβει να σε σφίξει εσυ αρχίζεις να το αγαπάς. Και σε πείθει ότι αυτή η λάμψη που βλέπεις λίγο πριν να λιποθυμήσεις είναι τα αστερία.
Και δεν ανήκει δε κανέναν.

¨Μα αγάπη μου, όπου και να ναι το σπίτι σου…ακόμα και στην τελευταία πέτρα πάνω στο τελευταίο βουνο να είναι, πάντα εκεί θα θέλεις να γυρνάς.¨

Και είναι αλήθεια.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013


Ήσουν τριών.. και έτρεχες γυμνή δείχνοντας σε όλους την κοιλιά σου
τραγουδώντας σε όποιον μπορούσε να ακούσει..

Πότε έπαψες να πιστεύεις ότι είσαι όμορφη;
Ποιος σου έμαθε να κρύβεσαι;

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

That's my boy


Το αγόρι μου

Θα πιει όλο τον χυμό από το κουτί και μετά θα βάλει το άδειο κουτί πίσω στο ψυγείο.
Δεν ξερω γιατι, δεν θα το σκέφτεται καν. Καποιες φορες απλά κάνει πράγματα.

Συχνά ξεχνάει να βγάλει έξω τα σκουπίδια ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να σηκώσει τα πόδια του πάνω από τις σακούλες για να φτάσει ως την πόρτα. Θα τις προσπεράσει με ευχαρίστηση και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Θα απαντήσει με  ένα νευρικό γελάκι και θα πει τις λάθος λέξεις για να με παρηγορήσει όταν είμαι λυπημένη

Και θα έρθει στο σπίτι στις 2 το βράδυ με:
-ένα καινούριο καναπέ
-γρίπη
-ένα νεογέννητο γατάκι με 26 δάχτυλα

Και θα έρθει στο σπίτι στις 2 το βράδυ και θα προσπαθήσει να με ξεκολλήσει από το κρεβάτι για να βγούμε έξω.

Το αγόρι μου μου αγοράζει σουβλάκια  αντι για λουλούδια.

Και θα σηκωθεί με άνεση στις 5 τα ξημερώματα για ένα κουτάκι μπύρα για να ξυπνήσω εγώ ώρες αργότερα για να τον βρω να κοιμάται στον καναπέ με ένα νεογέννητο τερατάκι στην αγκαλιά του.

Και θα έρθει στο σπίτι στις 2 τα ξημερώματα και θα είναι για μενα.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Πες συγγνώμη

Δεν είμαι τρυφερή με τις καρδιές πια.
Δεν θέλω να κρατάω καμία.
Και πια δεν θέλω άλλοι να μοιράζονται την δικιά μου.
Να βρω κάποιον να του την χαρίσω.

Μα θέλω μόνο να περιπλανιέμαι ελεύθερη
Να μην έχω την ευθύνη ενός αδύναμου σφυγμού  ή ενός δυνατου χτύπου.
Γιατί ποιος  μπορει να τρέχει με ένα τόσο πολύτιμο και ευθραυστο πράγμα στα χέρια του;
Θέλω μόνο να περιφέρομαι, μόνη και ολόκληρη.

Η καρδιά σου είναι τόσο βαρύ πράγμα για να κρατήσω
Γιατί  θα φύγω, Ξανα.
Και η δικιά μου, ναι το ξέρω.
Γιατί κάποια στιγμή θα τραβήξουμε ξεχωριστούς δρόμους. (θα το δεις)

Γιατί ξέρεις την καρδιά δεν είναι εύκολο να την δώσεις και μετα να την πάρεις πίσω.
Δεν μεταφέρεται αλώβητη από το ένα στήθος στο άλλο
Παθαίνει ζημιά στην πορεία. Καταστρέφεται.
Και όλοι λένε ότι αξίζει αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη

Βλέπεις, δεν είμαι τρυφερή με την καρδια σου
Γιατί δεν μπορώ να την κρατήσω
Μακάρι να μπορούσα

Αλλά επιλέγω αυτό, δεν θέλω να φοβάμαι.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

there is a light that never goes out


Όταν ήρθες να με βρεις ήμουνα είδη στην άκρη του δρόμου κοιτώντας την θάλασσα, σκεφτόμενη πολύ σοβαρά να περάσω όλη τη μέρα μου εκεί. Όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά γιατί πουθενά δεν θα ένοιωθα εντάξει εκείνη την μέρα και το να μείνω εκεί μου φάνταζε απλά καλό.

Για σένα όμως δεν ήταν απλά καλό, γιατί ήρθες για μένα. Σιγά σιγά με τράβηξες από το παγκάκι που είχα κολλήσει με ένα όμορφο χαμόγελο στα χείλη και τα μάτια γεμάτα ανησυχία.  Δεν με έπειθες με τίποτα αλλά φαινόταν να μην σε νοιάζει.

Ανεβήκαμε στο αμάξι σου και οδήγησες  μέχρι το πιο κοντινό  χωριό . Και όταν αυτό δεν ήταν αρκετό πήγαμε και στο επόμενο. Στον γυρισμό περάσαμε έξω από το σπίτι μου που δεν ήθελα να βρίσκομαι μέσα, και δεν σταμάτησες. Δεν ρώτησες καν. Ίσως το κατάλαβες από το σώμα μου που έγειρε προς το μέρος σου και την ανάσα μου που σταμάτησε  για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά ήξερες ότι δεν ήταν ακόμα η ώρα. Απλά συνεχίσαμε να προχωράμε. Να προσπερνάμε κουτιά γεμάτα μυστικά και ύστερα στο επόμενο χωριό. Αφήνοντας το αμάξι να γεμίζει με λέξεις που ποτέ δεν είπαμε.


Και ξέρω πως έχω πιο πολλά για να σε ευχαριστήσω από μια μεταμεσονύχτια βόλτα. Και σου χρωστάω πολλά παραπάνω από λεφτά για την βενζίνη.  Ξέρεις πιο πολλά για μένα απ ότι έχω συνηθίσει να μοιράζομαι με τους άλλους. Αλλά μπορώ να σε συνηθίσω. 



Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Απάθεια

Κρατιόμουν πάνω σου τόσο πολύ καιρο. Και όταν ,τόσο γενναία, αποφάσισα να σ αφήσω έκανα και κάτι άλλο , που δεν είχα σκοπό να το κάνω. Άφησα και τον εαυτό μου μαζί με σένα.

Όλη μου την ζωή κρατούμουνα σε κάτι –οτιδήποτε- που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν άγκυρα.

Τώρα φοβάμαι ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει διαλυθεί, αποσυντεθεί. Όχι ότι εσύ με κρατούσες σταθερή στα πόδια μου και τώρα έχω βγει εκτός πορείας. Όχι ότι ρίχνω το φταίξιμο πάνω σου. Οχι ότι μου έκανες ποτέ καλό. Είναι ότι τα δύο γεγονότα έγιναν λίγο πολύ ταυτόχρονα –με μία κίνηση άφησα δύο πράγματα- και τώρα είμαι ένα άτομο που δεν έχει να κρατηθεί από κανέναν ή από πουθενα, προχωρώντας τυφλά προς τον κόσμο.

Και είναι λυτρωτικό αλλά και βασανιστικό ταυτόχρονα το να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου που να με κάνει να μείνω…


Νόμιζα ότι μπορούσα να πιστεύω στο για πάντα αλλά φαίνεται ότι το για πάντα έρχεται τόσο γρήγορα. 

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

πρέπει να μάθω να κλείνω τις παρενθέσεις



(συχνα

Ξεχνάω να κλείνω τις παρενθέσεις.είναι μία συνήθεια.
Άνοίγω μια παρένθεση, ξεκινάω μία πρόταση, αρχίζω να σκέφτομαι και μετά  συνεχίζω το γράψημο.
Βλέπεις το προβλημα είναι πως
όταν τελειώνει η παράγραφος οι λέξεις δένονται μεταξυ τους τόσο δυνατά
και πρίν το καταλάβω
όλο το χαρτί είναι κομμάτι
μιας μισοτελειωμένης
ατελείωτης
παρένθεσης και γίνεται όλο και πιο μεγάλη και περίπλοκη όσο συνεχίζω να γράφω
και μεγαλώνει και μεγαλώνει και μπερδεύεται  όπως οι ρίζες ενός δέντρου.

Και νομίζω ότι ξέχασα να κλείσω την δικιά μας παρένθεση.
Και σίγουρα μπορώ να το κάνω τώρα
Να την κλείσω και να προχωρίσω σε καινούριες σκέψεις αλλα
Fuck
Υπάρχουν τόσα πολλά στην ιστορία μέχρι τώρα

Υπάρχουν τόσα πολλά στην ιστορία μας μέχρι τώρα

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Τρελή


Μου αρέσουν τα κεφάλια

Μου αρέσει το έξω και το μέσα τους.Μου αρέσει το πώς δουλεύουν.Μ αρέσει να μαθαίνω για τους εγκεφάλους και τις παρορμήσεις και το πώς μία απλή έκρηξη ενέργειας μπορεί να με κάνει να αισθάνομαι έτσι όπως αισθάνομαι. Απλά τα βρίσκω όλα αυτά πολύ ενδιαφέροντα.

Η μικρής διάρκειας μνήμη μας είναι ικανή να απομνημονεύσει εφτά ψηφία την φορά. Είναι γεγονός. Σκέψου έναν αριθμό τηλεφώνου.

Να, δες αυτό τον αριθμό , κλείσε τα μάτια σου, περίμενε για 1ο δευτερόλεπτα και πες τον αριθμό δυνατά.

5291920

Εντάξει; Τώρα κάνε το ίδιο με αυτό τον αριθμό

54752919207387

Βλέπεις; Μ αρέσουν τα κεφάλια

Και αυτό που τα γεμίζει
Και το πώς μέχρι τώρα δεν ήταν στο μυαλό σου το μικρό σου δαχτυλάκι


Αλλά τώρα είναι...

Υπάρχει ένα μικρό κοκαλάκι μέσα στο αφτί σου που μετατρέπει τα διάφορα ερεθίσματα που λαμβάνεις απ τον ήχο σε μουσική.

Την πρώτη φορά που φιληθήκαμε εγώ κοιτούσα κάτω αλλά αυτός κοιτουσε εμένα
Την δεύτερη φορά ήτανε κάπου στον δρόμο και με έσπρωξε σε ένα τοίχο
Η τρίτη τέταρτη πέμπτη έκτη και έβδομη συνέβησαν όλες σε ένα μικρό χρονικό διάστημα κάπου κοντά στο ασανσέρ.

Και όλες ταξίδεψαν στο νευρικό μου σύστημα αυτή την στιγμή  και έχουν αποθηκευτεί σε ένα συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου μου που ακόμα και μετά από ένα ισχυρό τραύμα στο κεφάλι, ένα κομμάτι μου θα θυμάται ακόμα το πρόσωπό του.

Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ούτε εκατοστό του κορμιού μου που να έχει αφήσει ανέγγιχτο, η έκφραση «είσαι στο μυαλό μου» παίρνει άλλο νόημα.

Κάθε μέρα μαθαίνω εφτά καινούρια πράγματα γι αυτόν


Αλλά δεν τα ξεχνάω

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

δεν θέλώ να φύγω

Όταν ήμουνα μικρή με πήγε στο τσίρκο και την ρώτησα τοτε εγώ με τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά της γιατί οι ελέφαντες δεν το σκάνε. Γιατί δεν τα σπαν όλα στο πέρασμά τους για να γυρίσουν πίσω στο σπίτι τους.

¨Γιατί δεν θέλουν να φύγουν πια αγάπη μου¨




Και κάθεσαι στο μπαλκόνι και χαζεύεις τα αεροπλάνα από πάνω σου που φεύγουν και αισθάνεσαι σαν να πετάν μυγες μέσα στα αυτιά σου ενώ ο άλλος κοιμάται στο κρεβάτι μέσα. 

Και σκέφτεσαι τεράστιους ελέφαντες και δεν θες να φύγεις πια.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

τι γίνεται αν ενώσεις πάγο με πριονίδι


pykrete: (n.) a substance consisting of 14% sawdust and 86% ice, able to withstand four times the stress of concrete when pulled apart.

Αγάπη μου, όλα τα κτήρια αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσουν, όλοι οι δρόμοι θα καταστραφούν...
νομίζω ότι βρήκα τελικά από τι είναι φτιαγμένη η καρδιά μου..

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

the way i sea


¨Θέλω να αναπνέω την θάλασσα¨ είπα
¨Σαν πνιγμός μου ακούγεται εμενα¨ είπε μετά αυτος
Και γέλασα γιατι, είναι.
Είναι σαν να πνίγεσαι αλλά αντίστροφα

Γιατί κάποιες φορές κάποια χιλιόμετρα γης γίνονται φυλακή. Σε κλείνουν. Σε βασανίζουν.
Γιατί μερικές φορές δεν μπορεις να αναπνεύσεις χωρις αλάτι και νερό στα πνευμόνια σου. Χωρις το θαλασσινό αερα να ανακατεύει τα μαλλιά σου. 

Και όταν αυτό μπαίνει μέσα στο αίμα σου, τότε εξελίσσεται σε έναν εθισμό που δεν μπορείς να αποβάλεις από πάνω σου.


«Περίπου» είπα.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013


Σου κρύβω τις μελανιές από τα πόδια μου
αλλά όταν τις παρατηρήσεις σου τις δείχνω σαν να είναι κάποιο έπαθλο

και σου λέω ιστορίες για το πώς τις απέκτησα με περηφάνια 
και σου έχω εμπιστοσύνη, ακόμα κι άμα δεν το θέλω
και σ αγαπώ ακόμα κι αν νομίζω πως δεν μπορω...

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Ξέχασα να βάλω τίτλο σε αυτο


Όλα αυτά που γράφω είναι γραμμένα σε κώδικα, φτιαγμένο από τους μάστορες της γλώσσας.

Όσα δεν είναι-αυτές οι λίγες λέξεις ειλικρίνειας-  θάβονται μέσα σ όλα τα άλλα κάνοντας το ακόμα πιο δύσκολο να αποκρυπτογραφήσεις οτιδήποτε πραγματικό.

Στο τέλος γίνονται ένας μπερδεμένος χείμαρρος από μερικώς συνταγμένα ρήματα ουσιαστικά και επίθετα.Αλλά τι περίμενες;

Ότι θα είναι όλα απλά;

Ξέρεις, είναι.  Άμα κόψεις όλες τις υπερβολές, κομμάτι κομμάτι,  θα δεις ένα πάζλ που φτιάχτηκε να λέει:

Όλα.Αυτά.Δεν.Σημαίνουν.Τιποτα.

Ξέρω δεν είναι αυτό που ήθελες.

Αλλά τι περίμενες;

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Αποδεχόμαστε την αγάπη που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.


Με αγγίζει σαν να είμαι  φτιαγμένη από χρυσάφι, κάτι πολύτιμο και απίστευτο ενα θαύμα της φύσης με δέρμα και νεύρα.
Λέει ότι οι γοφοί μου είναι σαν να είναι ζωγραφισμένοι και χαϊδεύει τα πόδια μου σαν να είναι κάτι ιερό.
Και με τρομοκρατεί αυτο, αυτή η ευλάβεια.
Ποιος μπορεί να αντέξει όλη αυτή την επιθεώρηση;
Να συμπεριφέρεται κάποιος στα μέρη του κορμιου σου σαν να είναι μικροι θησαυροί...
Ήμουνα σίγουρη ότι του είχαν ξεφύγει οι μικρές λεπτομέρειες.
Ότι είχα καταφέρει με κάποιο τροπο να κρύψω τις ατέλειες μου, έστω και προσωρινά.

Μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι εγώ ήμουνα η τυφλή.

Ότι οι ατέλειες που βλέπεις σε έναν καθρεφτι ή σε ένα μαγιό δεν είναι πράγματα για να τα κρύψεις απο κάποιον , αλλά πράγματα για να ερωτευθεί κάποιος.

Μου πηρε καιρό για να το καταλάβω.
Και θα μου πάρει καιρό για να το πιστεψω..

Ο κόσμος είναι γεμάτος από λόγους για να κλάψεις.
Αλλά θα το πω, ξανά και ξανα, ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΟΙ.

Πότε σταματήσαμε να ακούμε;


Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Και εγώ τι είμαι, ευλογημένη ή καταραμένη;;;


Και κάθομαι και σκέφτομαι πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε αυτό που λέμε αγάπη.
Οι άνθρωποι θα ζούσαν, κανένας δεν θα νοιάζονταν. Κάποιοι θα νικούσαν κανένας δεν θα νοιάζονταν. Κάποιοι θα έχαναν, κανένας δεν θα νοιάζονταν. Οι άνθρωποι θα πέθαιναν ... κανένας δεν θα νοιάζονταν.
Θα ήταν μια ευλογία;;
Ή θα ήτανε κατάρα;

Δεν μ αρέσει να κλαιν οι άνθρωποι όταν κάποιος φεύγει. Κι εγώ κλαίω.Δεν μπορώ να το σταματήσω. Άμα δεν τους είχαμε αγαπήσει δεν θα χρειάζονταν να νιώσουμε όλη αυτή την αγωνία του να τους χάσουμε. Μου φαίνεται πως όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο πιο πολύ χώρο αφήνεις μέσα σου στον πόνο για να σε στοιχειώσει.
Πριν 3 βδομάδες περίπου έχασα τον πατέρα μου και δεν μπορώ να πω και πολλά και δεν μπορω να κάνω και τίποτα γιατί ξέρω ότι δεν θα γυρίσει πίσω. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να κλαινε και δεν μπορώ να τους πω να μην το κάνουν γιατί κι εγώ κλαιω.  Και τα μάτια μου έχουν κλάψει πιο πολύ από ποτέ και η καρδιά μου έχει πονέσει πιο πολύ από ποτέ και δεν νομίζω ότι η λέξη πονος μπορεί να εκφράσει απόλυτα αυτό που αισθάνομαι.  
Ακόμα θυμάμαι τα τελευταία λόγια που μου είπε, τι συνήθιζε να φοράει, πως μύριζε, τι τον έκανε να χαμογελάει.....

Απλά νομίζω οτι χρειαζομαι λίγο χρόνο ακόμα μέσα μου για να κάνω το "είναι", "ήταν"..το "τώρα" "τότε" και το "θα", "ποτέ ξανα"...

Τι γλυκόπικρο συναίσθημα που είναι η αγάπη.
Και τι απρόβλεπτη ιστορία που είναι η ζωή.

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

I, II, III





i

ξεριζώνω από μέσα σου όλη την ψυχή σου με μανία
(όπως βγάζει κανείς την ψίχα από το αβοκάντο με το κουτάλι)
γιατί θέλω να τη δω.

θέλω να μεγαλώσει
και να ανοίξει σαν στόμα
και να με καταπιεί.
θέλω να δω τα δόντια της.

ii

κάποιες φορές όταν τα πρόσωπά μας ήταν τόσο κοντά-αγγίζονταν
είχες μόνο ένα μάτι, πραγματικά!
ήταν μία από κείνες τις στιγμές που θα ορκιζόμουν
πως σ αγαπούσα.
η γοητεία του Κύκλωπα υποθέτω.

iii

Λένε για τις αστραπές
ότι ποτέ δεν χτυπάνε στο ίδιο σημείο δύο φορές.
αλλά νομίζω ότι μία φορά μπορεί  να είναι αρκετή.



Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Αποχαιρετιστήριος λόγος... (γκουχου γκουχου)



Αυτό είναι το τέλος. Από δω και στο εξής θα ήμαστε χώρια..
Μην ρήξεις το φταίξιμο στο κορίτσι που κάποτε ήμουνα.
Γιατί οι υποσχέσεις του ήταν πραγματικές.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου πάντα θα αγαπάει ένα κομμάτι του δικού σου.
Παγιδευμένο στο χρόνο σε ένα μέρος πολύ μακρυά από εδώ που βρισκόμαστε.
Θαμμένο στις αναμνήσεις που κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει.
Αλλά και κανείς δεν μπορεί να ξαναφτιάξει.

Όχι. Μπορείς να ρήξεις το φταίξιμο στην συνεχή περιστροφή της γης
και στο ότι το χέρι μου μπορεί να ταιριάξει σε ένα άλλο..  και σε ένα άλλο..
Ρήξε το φταίξιμο στον ήλιο και στην ζέστη
και στην ανάγκη του ανθρώπου
να αγαπηθεί.
  

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Μίλα μου βρώμικα

Ήταν μεθυσμένος και μου κολλούσε με έναν τρόπο που μισώ, αλλά πως να το κανουμε ημουν κολακευμένη.
Μου ψιθύριζε στο αυτί μου πράγματα που δεν μπορουσες να βγάλεις νόημα.
Πράγματα που δεν θα θυμόταν το πρωί.
Κάτι ζηλιάρικα χέρια τον τραβούσαν μακρυά μου αλλά δεν ήταν ποτέ αρκετα  γρήγορα για να προλάβουν ένα μικρό φιλί ή ένα απαλό άγγιγμα.

 Δεν μπορούσα να σταματήσω τις άκρες των χειλιών μου απο το να κουνηθούν, όταν μου είπε μεσα σε όλη του την μεθυσμένη γοητεία ότι του αρέσω.
(Πραγματικά του αρέσω.)
Το μισώ -πάντα το μισούσα- όταν κάποιος με αναγκάζει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Ακόμα και να χαμογελώ.

Και δεν ήταν  δίκαιο γιατί αυτός ήταν μεθυσμένος και εγώ αρκετά νηφάλια
για να δω πέρα από τα βρώμικα λόγια και τα φιλιά στο αφτί.
Αρκετά νηφάλια για να μην το αφήσω να με επηρεάσει.
Αλλά το έκανε.


(Και το μισώ και αυτο)

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

goodbyes


Ο κόσμος είναι μικρός.
Θα συναντηθούμε ξανα.

Δεν θα με θυμάσαι.
Αλλά εγώ θα σ αγαπάω το ίδιο.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Μη μου λές ότι η ζωή είναι άδικη...Το ξέρω.



Μη μου λες ότι η ζωή είναι άδικη... Το ξέρω.
Ξέρω ότι τα πράγματα  δεν γίνονται πάντα όπως τα έχουμε σχεδιάσει.
Οτι η σκληρή δουλειά δεν ανταμείβεται πάντα.
Ξέρω οτι υπάρχουν πεντάχρονα που πάσχουν από καρκίνο.
Ότι κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν στα γενέθλια τους.
Ότι το σύμπαν είναι τυχαίο. Εντελώς.
Ότι η φύση γίνεται σκληρη καμια φορα.
Ότι οι τίγρεις κυνηγούν μωρά ελάφια, και αφήνουν τα μωρά τους να παίζουν κυνηγητό μαζί τους για να τα σκοτώσουν.
Αυτό είναι μέρος της ζωώδους φύσης τους και είναι αποδεκτό.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι που έιναι κακοί και δεν είναι αποτέλεσμα μιας τραυματικής παιδικής ηλικίας.
Και ότι καμια φορά το κακό έχει χαρούμενο πρόσωπο.
Μη μου λές ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη...Το ξέρω.
Ξέρω ότι η αγάπη δεν φέρνει πάντα αγάπη.
Ή η καλοσύνη, καλοσύνη.
Δεν ξέρω αν όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Πραγματικά δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ένας Θεός εκει πάνω που μας αγαπάει όλους ή απλά ένας τρελός με περίεργη αίσθηση του χιούμορ.
Η  ακόμα, ένα κυκλοθυμικό μικρό παιδάκι που παίζει με τον σωρό απ τα παιχνίδια του.
Δέν ξέρω.
Αλλά ξέρω ότι η ζωή είναι άδικη. Το ξέρω.
Όπως επίσης ξέρω ότι υπάρχει και το καλό στον κόσμο, όπως ακριβώς υπάρχει και το κακό.
Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι άγνωστοι που είναι αρκετά ευγενικοί για να σε βοηθήσουν.
Ότι υπάρχει ελπίδα και ευκαιρίες, ακόμα κι αν είναι τυχάια κατανεμημένες πιθανότητες.
Ότι υπάρχει αγάπη όπως υπάρχει και το μίσος. Και ότι κανένα απο αυτα δεν έχει μέτρο ή λόγο.
Ότι τα όνειρα γινονται πραγματικότητα, ακομα κι αν στην πλειοψηφία τους δεν γίνονται.
Ότι άμα ακολουθήσεις την καρδιά σου μπορεί να χάσεις  αλλά μπορεί να μην είναι πολλά.
Και ότι μπορείς να διαλέξεις να ζείς μια ζωή μέσα στον φόβο.
Και ότι υπάρχει περιθώριο για ευτυχία, πάντα υπάρχει, μέχρι την τελευταία σου πνοή.
Όπότε μη μου λές ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη....Το ξέρω.
Και αρνούμαι να την αφήσω να με προσπεράσει όσο ακόμα μου ανήκει.
Και θα βάλω το χάος που θέλω στην ζωή μου γιατι έτσι το κρίνω σκόπιμο.
Είμαι εδώ για να ζήσω.













Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

ξέρεις, δεν μ' αρέσει η μηλόπιτα


Θυμάσαι εκείνη την μέρα του Απρίλη?
Υπήρξε μία ξαφνική αλλαγή στον καιρό
μια  ψύχρα στον αέρα
ήμασταν και οι δύο κουρασμένοι και πεινασμένοι
και το μόνο που θέλαμε ήταν να βρούμε ένα μέρος να κάτσουμε
και πρότεινες να πάμε στο σπίτι σου που ήτανε κοντά.
Πήραμε γύρο από ένα μαγαζί και κάτσαμε σπίτι σου να τον φάμε.
Ύστερα με ρώτησες αν θα ήθελα μηλόπιτα για γλυκο
(σου την είχε στείλει η μαμά σου)
και εγώ σου είπα πως δεν έχω πρόβλημα.
Βασικά είχα.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μ αρέσει καθόλου.
Και δεν ξέρω γιατί στο λέω αυτό τωρα αλλά πρέπει να το ξέρεις.
Χθές είπες ότι μ αγαπάς
αλλά δεν είμαι σίγουρη....
Ξέρεις...... δεν μ αρέσει η μηλόπιτα.
Και ίσως να σου έχω πει και άλλα ψέματα.


Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

για πάντα 21 (Προσοχη!!! Ο τίτλος αφορά τα χθεσινά μου γενέθλια. Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει καμία σχέση με αυτά.)


Πολλοί έχουν σταματήσει να μου μιλάνε γιατί νομίζουν πως είμαι τρελή. Δεν τους κατηγορώ. Δεν φταίνε αυτοί άλλωστε. Νομίζω φταίει το ίντερνετ και οι ειδήσεις που μιλάνε για δολοφονίες και η Τατιάνα που το κάνει θέμα και το στόμα μου που δεν μπορώ να το κρατήσω κλειστό ώρες ώρες ποτέ.

Η γάτα  εδώ μου συμπεριφέρεται πολύ άσχημα. Μου γρατζουνάει το χέρι και πολύ πιθανόν θα μιλάει σκατά πίσω από την πλάτη μου.

Ένας άντρας στο δρόμο (πιθανότατα τρελός κι αυτός) μου είπε ότι η αποκάλυψη έχει συμβεί ήδη, το τέλος του κόσμου έχει έρθει και κανείς δεν το κατάλαβε  γιατί ήταν όλα ίδια.

Όταν ήμουνα μικρή συνήθιζα να μετράω τα δάχτυλά μου συνέχεια. Ίσως φοβόμουνα ότι μια μέρα ο αριθμός θα αλλάξει ή απλά ήμουνα πολύ περίεργη. Όταν μεγάλωσα  κάρφωνες τα χείλη σου στα δικά μου και μετρούσα τα δάχτυλά σου. Ήταν 10. Που είναι ο σωστός αριθμός. Νομίζω...

Όλες μου οι εκθέσεις είχαν την ίδια σημείωση με κόκκινο στυλό: "Πού είναι ο επίλογος?"
Ακόμα δεν ξέρω.

Τι να πω. Μπορεί να είμαι τρελή. Ίσως δεν πρέπει να μου μιλάει κανένας...

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Γραψε




- Γιατί δεν γράφεις για μας την επόμενη φορά;
- Φοβάμαι.
- Τι;
- Οτι δεν θα καταλάβουν την αγάπη μας. Αν γράψω την ιστορία μας σε μια σελίδα και την αφήσω ανοιχτή για να την διαβάσουν όλοι, φοβάμαι ότι θα μας πούνε κότες και την αγάπη μας σκέτη απελπισία.
-Δεν πειράζει. Γράψε όπως και να χει.
-Μπορει. Κάποια στιγμή..

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Δεν καταλαβαίνω....

...γιατί περιμένουμε να πεθάνει κάποιος
για να πούμε 
ότι κανονικά θα έπρεπε 
να είχαμε πει 
νωρίτερα...





Υ.Γ.
Ίσως γινόμαστε πουλιά όταν πεθαίνουμε... 

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

H λιστα

Είχε φτιάξει μια λίστα με όλα τα πράγματα που ήθελα να νιώσει όσο ήταν νέα.
Μεγάλα πράγματα, μικρά πράγματα.
Το παγωμένο χιόνι, την καυτή άμμο στην παραλία, το χέρι κάποιου άλλου να κρατάει το δικό της.
Μια ατέλειωτη επανάληψη από συναισθήματα, που είναι αυτο που νιώθεις όταν δύο άνθρωποι κάνουν έρωτα.
Ήθελε να νοιώσει πράγματα που την έκαναν να νιώσει ασφαλή και τρομαγμένη.
Και άλλα πράγματα που να κάνουν την καρδιά της να ξεριζωθεί από το  στήθος της.
Πράγματα που να την κάνουν να  θέλει να γυρίσει σπίτι και πράγματα που να την κάνουν να θέλει να ταξιδέψει.
Πράγματα που να την κάνουν περήφανη και άλλα που να την κάνουν αν μετανιώνει για της επιλογές της.
 Και αυτη, όπως όλος ο κόσμος, άρχισε σιγά σιγά να τσεκάρει όλα αυτά τα πράγματα στην λίστα στο κεφάλι της καθώς προχωρούσε στην ζωή της.
Και είχαν μεινει πολύ λιγα πράγματα στην λίστα της που ήθελα να νιώσει.
Πίστευε πως το τελευταίο πράγμα που θα ένιωθε θα ήταν το τίποτα.
Πράγμα που είναι απίθανο να νιώσεις εκτός κι άμα έχεις πεθάνει.
Και έτσι ήθελε πια να νιώσει πως είναι να είσαι φυσιολογικος. Να μιλάς στους άλλους καθως πρέπει, να είσαι καλός με όλους και να παίρνεις αυτην την αγάπη που δίνεις πισω.
Αλλά τα παράτησε με αυτό το συναίσθημα καθως ανακάλυψε πως κανείς ποτε δεν έχει μάθει πως είναι.