Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Στις αναμνήσεις που κρατάει το σκοτάδι

Πριν ένα χρόνο, αφού πέθανε η γιαγιά μου, βρήκα μια μεγάλη τσάντα στο δωμάτιο της γεμάτη με παλιές φωτογραφίες και αποφάσισα να την κρατήσω. Προχθές λοιπόν άρχισα να τις βλέπω όλες, μία μια, και πολύ προσεχτικά. Μια φωτογραφία (δεν ήθελα να ανεβάσω την πραγματική) μου τράβηξε την προσοχή. Έδειχνε έναν άντρα, με στολή, ναυτικού, πάνω σ ένα καράβι και από πίσω έγραφε:

"Τώρα πια αξίζουμε να λεγόμαστε φίλοι
Αφού ένα κομμάτι σου ζει μέσα μου
Και ένα δικό μου κομμάτι ίσως ζει σ εσένα
Ελπίζω να περνάω καμιά φορά απ το μυαλό σου
Γιατί απ το δικό μου δυστυχώς περνάς συνέχεια

Να με σκέφτεσαι στις δύσκολες αλλά και στις ήρεμες ώρες.
Στις αναμνήσεις που κρατάει το σκοτάδι
Σου εύχομαι να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ όσο αγαπώ εγώ εσένα."

Εγώ το βρήκα υπέροχο, γιατί ξέρω την γιαγιά μου,και μου άφησε μια γλυκιά αίσθηση μυστηρίου και συγκίνησης. Ο άντρας στην φωτογραφία κανείς δεν ξέρει ποιος είναι (σίγουρα δεν είναι ο παππούς μου) και τα λόγια του ίσως να μην είναι ακριβώς αυτά γιατί τα γράμματα ήταν δυσνόητα και μισοσβησμένα. Αλλά μια αγάπη σαν κι αυτή, παλιά αγάπη, είναι πραγματική αγάπη.
Γιαγιά, ποιο ήταν το μυστικό σου;

Κάτι τέτοια μικρά πράγματα με κάνουν να πιστεύω στην αγάπη λίγο περισσότερο. :-))

8 σχόλια:

  1. Γιατί απ το δικό μου δυστυχώς περνάς συνέχεια..
    πόσο αληθινό και υπέροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αχ τι όμορφο και γλυκό!
    πολύ συγκινητικό :')

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. με συγκινησε τοσο πολυ.. αυτο θα πει να αγαπας ολοκληρωτικα τον αλλον.ευχεσαι να ειναι ευτυχισμενος κι ας μην σου ανηκει.

    καλο σου βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αλλάζοντας: χαίρομαι που σου άρεσε! φιλιά!
    και πράσινα άλογα: είδες; το θεμα είναι ότι κάποια στιγμή φέβγουνε και τότε ανακαλύπτεις οτι τελικά δεν τα ξέρεις όλα.
    Κάποια: Κι εγώ συγκινήθηκα :-*
    Ήλι: Άλλες εποχές τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι όμορφο...
    Η δικιά μου γιαγιά έσκισε όλες τις φωτογραφίες της.Θέλει,λέει,να της πάρει μαζί της όταν φύγει,γιατί είναι δικό της κομμάτι,και κανενός άλλου.Την καταλαβαίνω,αλλά δεν την έχω συγχωρέσει ακόμα ;p

    Ωραία ανάρτηση και ωραίο blog :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τοτε ολα ητανε ομορφα και αγνα...ηρωικες αγαπες,ετσι μου αρεσει να τις λεω.
    Αχ,γιατι να αλλαζουνε ετσι τα χρονια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάρα πολύ όμορφο!
    Μου άρεσε που ξεκινάει με φιλία και καταλήγει σε αγάπη :)

    Ίσως τέτοιες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ, ασχέτως αν ωριμάσουν.
    Ίσως γίνονται αστέρια, όπως θα έλεγε ο Dynan Thomas.
    Ποιος ξέρει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή