Κάθε βράδυ. Το ίδιο όνειρο ξανά και ξανά και ξανά. Και ξανά. Ο ίδιος εφιάλτης. Είμαι λέει σ ένα αεροπλάνο. Κάθε φορά και με διαφορετικά άτομα. Άτομα που ξέρω μεν, αλλά κάθε φορά ταξιδεύουν και διαφορετικά άτομα μαζί μου. Διαφορετικοί αεροσυνοδοί, διαφορετικό αεροπλάνο. Αλλά πάντα η ίδια κατάληξη. Το αεροπλάνο πέφτει! Και είναι τόσο μεγάλη η πτώση που νιώθω σαν να βρίσκομαι σε τεράστιο ρολερ κοστερ σε λούνα παρκ. Και ξυπνάω και τρέμω ολόκληρη. Συνήθως το αεροπλάνο απλά κάνει βουτια στο κενό και εκεί ξυπνάω. Αλλά χθές... Χθες ήταν το κάτι άλλο. Η απογείωση μας έγινε με διπλό τόλουπ, τριπλό λούξ (και όλα τα σχετικά) και όλοι όσοι ταξίδευαν μαζί μου το θεώρησαν πολύ φυσιολογικό. Σε κάποια στιγμή εκεί που πετούσαμε το αεροπλάνο έκανε κωλοτούμπα και αρχίσαμε να πέφτουμε. Προσπαθούσα να βάλω το σωσίβιο αλλά δεν μπορούσα. Και συνέχιζα να πέφτω και η πτώση έμοιαζε ατελείωτη μεχρι που το αεροπλάνω έπεσε στην θάλασσα. Κι εγώ έννοιωθα να πνίγομαι..... εντάξει κάπου εκεί ξύπνησα.Και θέλω να δηλώσω ότι δεν φοβάμαι καθόλου τα αεροπλάνα. Ταξιδεύω πολύ συχνά μ αυτά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά όλη αυτή η κατάσταση με κουράζει. Κάθε βράδυ να πεθαινω;;;; Ελπίζω να μην σημαίνει κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου