Είναι άδικο.

Μου είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω, αλλά και πάλι δεν μπορώ να το κρατάω μέσα μου..Να το λοιπόν.

Ξέρεις δεν αισθάνομαι περίεργα πια που ξυπνάω και δεν βλέπω εσένα στο πλάι μου. Κάποιες μέρες ξυπνάω και αισθάνομαι απαίσια και κάποιες άλλες αισθάνομαι υπέροχα. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από εσένα πια. Μπορώ να ντυθώ όσο γρήγορα ή αργά θέλω εγώ και μπορώ να φύγω από το σπίτι χωρίς να χρειάζεται να τραβήξω κι εσένα μαζί μου. Το ποτήρι στο τραπέζι ξέρω ότι είναι δικό μου και ότι δεν έχει αδειάσει από κάποιον άλλο.

Αλλά όπως βλέπεις σε σκέφτομαι ακόμα.

Αλλά και πάλι...όχι.

Σκέφτομαι αυτόν που ήσουν όταν ακόμα είχα την δύναμη να σ αγαπήσω και όταν ακόμα δεν μας είχες συνθλίψει. Δεν μου λείπει αυτός που είσαι σήμερα. Δεν μου λείπει αυτός που είσαι τώρα. Δεν σκέφτομαι καν αυτόν που θες να γίνεις στο μέλλον.

Ο γλυκός εαυτός σου μου λείπει. Ο όμορφος εαυτός σου μου λείπει. Ο ενοχλητικός εαυτός σου μου λείπει. Ο ακούραστος εαυτός σου μου λείπει. Σκέφτομαι τα χάδια σου, Τα φιλιά σου. Τα γέλια σου, Την αγάπη σου. Σκέφτομαι τον πραγματικό σου εαυτό και όλα αυτά που ήσουνα με όλη την αρνητική και ενοχλητική συμπεριφορά που είχες.

Γιατί στην ουσία τίποτα απ όλα αυτά δεν μ ενοχλούσε. Και δεν ξέρω πως έγινε, αλλά άλλαξες χαρακτήρα. Και αυτός ο χαρακτήρας δεν ταίριαζε καθόλου στο άτομο που εγώ αγάπησα. Άλλαξες σχήμα με κάποιο τρόπο. Και μέρα με την μέρα, μεταμορφωνόσουν σε κάτι άλλο. Σε κάτι που εγώ δεν αγαπούσα καθόλου.

Σε μίσησα. Με μίσησα.

Ίσως πιο πολύ από εσένα μίσησα εμένα. Όλα ήτανε τόσο δύσκολα και μόνο μερικά πράγματα ήταν όμορφα. Και εγώ! Θυμωμένη, λυπημένη, μελαγχολική, δυστυχισμένη, κακιά. Ήμουν όλα όσα δεν είμαι. Και γεμάτη απόγνωση. Για 2 χρόνια το σπίτι μου ήταν η αγκαλιά σου.

Και αγαπώ την ζωή μου. Παρ όλα όσα έχουν γίνει.Και ακόμα και αν δεν το πιστεύεις, αγαπώ την ζωή μου και χωρίς να είσαι εσύ σ αυτήν.

Ομολογώ ότι μερικές φορές ακόμα πονάω όταν σκέφτομαι ότι δεν είμαστε πια.... ξέρεις... ΕΜΕΙΣ. Ούτε μπορώ να αρνηθώ ότι ήσουν ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου. Πιστεύω, ωστόσο, ότι επιτέλους έφτασα στο σημείο που θέλω να σ αφήσω πίσω. Θέλω να προχωρήσω. Θέλω να περπατάω έξω χωρίς να χρειάζεται να σε βλέπω μπροστά μου, παντού, όλη την ώρα.

Και τώρα... Τώρα που κοιμάμαι σ άλλη αγκαλιά. Τώρα που το σώμα, η ψυχή και το μυαλό μου λιώνει για άλλον άντρα... Τώρα που ουσιαστικά έχω κάνει ένα βήμα.. Τώρα που εσύ το μαθαίνεις... Τώρα εσύ αποφασίζεις να κάνεις τα πάντα για να με κερδίσεις πίσω;

Γιατί γαμώτο σ αγαπούσα τόσο πολύ. Αλλά μου σκότωσε την αγάπη μου. Και όλα αυτά που λες τώρα με πονάνε τόσο πολύ. Και αυτό που κάνεις τώρα είναι άδικο.

Υ.Γ. Αν άντεξες και το διάβασες μέχρι το τέλος, οφείλω να σου πω συγχαρητήρια. Να ξέρεις ότι είμαι πολύ χαρούμενη και ότι περνάω κάποιες απ τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μου. Απλά είναι και αυτό που, τα λόγια κάποιον ανθρώπων είναι πολύ σκληρά, και εμένα δεν μπορούν να με αφήσουν αδιάφορη. Να έχεις μια υπέροχη μέρα. :-)