Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Αποδεχόμαστε την αγάπη που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.


Με αγγίζει σαν να είμαι  φτιαγμένη από χρυσάφι, κάτι πολύτιμο και απίστευτο ενα θαύμα της φύσης με δέρμα και νεύρα.
Λέει ότι οι γοφοί μου είναι σαν να είναι ζωγραφισμένοι και χαϊδεύει τα πόδια μου σαν να είναι κάτι ιερό.
Και με τρομοκρατεί αυτο, αυτή η ευλάβεια.
Ποιος μπορεί να αντέξει όλη αυτή την επιθεώρηση;
Να συμπεριφέρεται κάποιος στα μέρη του κορμιου σου σαν να είναι μικροι θησαυροί...
Ήμουνα σίγουρη ότι του είχαν ξεφύγει οι μικρές λεπτομέρειες.
Ότι είχα καταφέρει με κάποιο τροπο να κρύψω τις ατέλειες μου, έστω και προσωρινά.

Μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι εγώ ήμουνα η τυφλή.

Ότι οι ατέλειες που βλέπεις σε έναν καθρεφτι ή σε ένα μαγιό δεν είναι πράγματα για να τα κρύψεις απο κάποιον , αλλά πράγματα για να ερωτευθεί κάποιος.

Μου πηρε καιρό για να το καταλάβω.
Και θα μου πάρει καιρό για να το πιστεψω..

Ο κόσμος είναι γεμάτος από λόγους για να κλάψεις.
Αλλά θα το πω, ξανά και ξανα, ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΟΙ.

Πότε σταματήσαμε να ακούμε;


2 σχόλια:

  1. Ο τίτλος τα λέει όλα.

    Μου είναι αδύνατο να βάλω όλες τις σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό σε μια σειρά για να πω κάτι παραπάνω από αυτό.

    Καλό βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δε μπορούμε να το καταλάβουμε όλο αυτό. Και μερικές φορές δεν ακούμε όταν μας το λένε!
    Αποδεχόμαστε την αγάπη που πιστεύουμε ότι αξίζουμε και αν νομίζουμε πως δεν αξίζουμε τίποτα τότε απλά κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή